Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΥΝ Η ΕΘΝΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ


 Υπήρξε ο άνθρωπος που αποκλήθηκε «η Εθνική και Χριστιανική Συνείδηση του Ρωσικού Έθνους», αποκαλύπτοντας πρώτος στα μυθιστορήματα του την βαρβαρότητα των σταλινικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως, ενώ κατάγγειλε εξίσου τον Καπιταλισμό, την Δυτική δημοκρατία και τον Σιωνισμό.

 Γεννημένος στις 11 Δεκεμβρίου 1918 στο Κισλοντόφσκ της Σοβιετικής Ομόσπονδης Δημοκρατίας, ο Σολζενίτσιν ανήκε σε οικογένεια λευκών Κοζάκων διανοούμενων, που είδε την οικογενειακή περιουσία του να μετατρέπεται σε κολχόζ στην περίοδο μετά τον Ρωσικό Εμφύλιο. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Ροστόφ, από το οποίο έλαβε το πτυχίο μαθηματικού, και σπούδασε λογοτεχνία δι’ αλληλογραφίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας. Το όνομα του Αλέξανδρου Σολζενίτσιν έγινε γνωστό, όταν το 1962 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, το «Μία Μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς».

Το βιβλίο έπεσε σαν βόμβα στους λογοτεχνικούς κύκλους πρώτα της χώρας του και μετά όλου του κόσμου. Το βιβλίο κατέγραφε με γλαφυρό τρόπο μία τυπική μέρα στα σταλινικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Ο Σολζενίτσιν είχε καταδικασθεί το 1945 σε πολυετή φυλάκιση και υποχρεωτική εξορία στα στρατόπεδα γκουλάγκ, επειδή σε ένα γράμμα που έγραψε κατά την διάρκεια της θητείας του, κατηγορούσε την πολιτική του Στάλιν, τον οποίο αποκαλούσε «μπαλαμπός», χρησιμοποιώντας την εβραϊκή λέξη για το αφεντικό. Πρέπει να πούμε ότι η «Μια Μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς» ευτύχησε να κυκλοφορήσει στην διάρκεια των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων του Νικολάϊ Χρουστσόφ. Ήταν η πρώτη φορά στην μετασταλινική περίοδο που κάποιος έγραφε για αυτή την μαύρη πτυχή του σοβιετικού καθεστώτος, ενώ το βιβλίο, όπως και όλο το υπόλοιπο έργο του, διαπνεόταν από έναν χριστιανικό ουμανισμό στην καλύτερη παράδοση του Τολστόι. 

Όμως η καλλιτεχνική του ελευθερία δεν κράτησε πολύ. Το 1964 ο Χρουστσόφ ανατρέπεται από τον Μπρέζνιεφ και οι απαγορεύσεις στην πολιτική και καλλιτεχνική ζωή ξαναρχίζουν. Έτσι τα επόμενα του έργα, όπως η «Πτέρυγα Καρκινοπαθών» και ο «Πρώτος Κύκλος», κυκλοφόρησαν μόνο σε «σάμιζντατ», δηλαδή παράνομες ιδιωτικές εκδόσεις που κυκλοφορούσαν από χέρι σε χέρι στην Δύση και την Σοβιετική Ένωση, ενώ από το 1969 θα έγραφε στην «Βέτσε» μια εφημερίδα που θα γινόταν το ιδεολογικό όργανο των Νεοσλαβόφιλων (ή των Ορθόδοξων Εθνικιστών της αντιδυτικής Παράταξης). Το 1970 o Μπρέζνιεφ κήρυξε παράνομη κάθε μορφή Ρωσικού Εθνικισμού που δεν συνδυαζόταν με το δόγμα του Μαρξισμού-Λενινισμού. Όμως για τον Σολζενίτσιν και τους συντάκτες της παράνομης πλέον «Βέτσε», ο Ρωσικός Εθνικισμός δεν μπορούσε να νοηθεί εκτός Ορθοδοξίας και ο άθεος Εθνικισμός που προωθούσε το Κ.Κ.Σ.Ε. και που στερείτο της αίσθησης του οίκτου, της γενναιοδωρίας και της αγάπης προς τον Θεό, δεν μπορούσε να αποκαλείται Ρωσικός. Οι Ορθόδοξοι Εθνικιστές της «Βέτσε» επηρεαζόταν από τον Ντοστογιέφσκι και τους σλαβόφιλους στοχαστές του 19ου αιώνα, όπως ο Νικολάϊ Ντανιλέφσκι και ο Κωνσταντίν Λεόντιεφ (πρόδρομοι του Σπένγκλερ και του Συντεχνιακού Κράτους αντίστοιχα). Αυτοί πίστευαν στο εθνικιστικό τρίπτυχο «Τσάρος-Λαός–Ορθοδοξία», και περιφρονούσαν την δυτικο-αναθρεμμένη ιντελιτζένσια (φιλελεύθερη, αναρχική και σοσιαλιστική) της χώρας. Υπερασπιζόταν τις παραδόσεις του Ρωσικού λαού ενάντια στην δυτικοποίηση της χώρας που ξεκίνησε από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, ενώ θεωρούσαν τα Έθνη και όχι τις τάξεις ως κινητήριους μοχλούς της Ιστορίας. 

 Οι αντιφρονούντες συγγραφείς της «Βέτσε» εμπνεόταν επίσης από την χριστιανική φιλοσοφία του Νικολάϊ Μπερντγιάεφ και έτρεφαν μεγάλη συμπάθεια για τον Μάρτιν Χάϊντεγκερ και «το πάθος του για την αναζήτηση της πραγματικής ύπαρξης», ενώ απέρριπταν έμπρακτα φιλοσόφους «όπως ο Σαρτρ και ο Μαρκούζε που προκάλεσαν τέτοια αναταραχή στα ασταθή μυαλά της δυτικής νεολαίας». Πρωταρχικός σκοπός των Νεοσλαβόφιλων ήταν η ανάπτυξη μίας εθνικής ιδεολογίας και κύριο καθήκον των εθνικιστών ήταν η ηθική και κοινωνική αναγέννηση της αγροτιάς, και του λαού γενικότερα, ενώ η αναβίωση της εθνικής κουλτούρας θα γινόταν το εφαλτήριο για τις μελλοντικές καλλιτεχνικές εξελίξεις. Τέλος ενθάρρυναν την αγάπη προς την Πατρίδα και την Ορθοδοξία. Το μανιφέστο του κινήματος ήταν η «Ανοικτή Επιστολή προς τους Ηγέτες της Σοβιετικής Ενώσεως» που γράφτηκε από τον Σολζενίτσιν το 1973. Σε αυτό το κείμενο ο Σολζενίτσιν αναγνωρίζει ότι υπάρχουν μόνο δύο πραγματικοί κίνδυνοι για την Ρωσία: «ο πόλεμος με την Κίνα και η κοινή καταστροφή μαζί με τον δυτικό πολιτισμό μέσα στο στρίμωγμα και την δυσωδία της μολυσμένης Γης». Όσο αφορά το πρώτο, ο Σολζενίτσιν πιστεύει ότι δεν αξίζει να σκοτωθούν εκατομμύρια νεαροί στρατιώτες για ένα ιδεολογικό πόλεμο, ένα πόλεμο για την ιδεολογική καθαρότητα μιας νεκρής ιδεολογίας. Φωνάζει στο μανιφέστο του: «Τραβήξτε, βγάλτε από όλους μας αυτό το καταϊδρωμένο, βρώμικο πουκάμισο, που έχει κιόλας πάνω του τόσο αίμα-το αίμα εκείνων των 66 εκατομμυρίων –ώστε δεν αφήνει να πάρει ανάσα το ζωντανό σώμα του έθνους μας. Πάνω του βρίσκεται όλη η ευθύνη για όσα έγιναν στη χώρα, και γι’ αυτό πρέπει να το βγάλετε, όσο πιο γρήγορα γίνεται κι ας το περιμαζέψει όποιος θέλει». 

 Όσο αφορά την οικολογική καταστροφή γράφει: «Η οικονομική άνοδος όχι μόνο δεν χρειάζεται, αλλά είναι και καταστροφική. Βρωμίσαμε την αχανή ρωσική γη και παραμορφώσαμε την καρδιά της Ρωσίας, την ακριβή μας Μόσχα». Προτείνει δε την κατάργηση των κολχόζ και την επιστροφή στην παραδοσιακή μορφή του χωριού. Τέλος οραματίζεται μία ηθική και πνευματική επανάσταση που θα αρχίσει με την ριζική αλλαγή του σχολείου, την ελευθερία της θρησκείας, την υποστήριξη του θεσμού της οικογένειας και την πάταξη του αλκοολισμού. Σχετικά με την ελευθερία του ανθρώπου γράφει: «Η ελευθερία είναι ηθική. Αλλά μόνο ως ένα σημείο, όσο δεν μετατρέπεται σε αυταρέσκεια, και δεν γίνεται αχαλίνωτη. Το ίδιο και η τάξη, δεν είναι ανήθικο αλλά σταθερό και ήρεμο καθεστώς. Και πάλι όμως ως ένα σημείο, όσο δεν μετατρέπεται σε αυθαιρεσία και τυραννία». Έτσι ο Σολζενίτσιν θα εναντιωνόταν τόσο στον Ανατολικό απολυταρχισμό, όσο και στην Δυτική δημοκρατία. Το πολιτικό ιδεώδες του Σολζενίτσιν είναι μία πεφωτισμένη δεσποτεία, ως ένας «Τρίτος Δρόμος», που είτε θα άφηνε πολλά όρια ελευθερίας ή θα ήταν ένα φιλάνθρωπο αυταρχικό καθεστώς βασισμένο στις Χριστιανικές παραδόσεις και που θα προηγείτο μίας δημοκρατίας, με φοβερή όμως αυτοπειθαρχία και αυτοπεριορισμό. Και στις δύο όμως περιπτώσεις θα βασίζεται σε μικρές αγροτικές κοινότητες και θα συνδυάζεται με μία πολιτική γεωργικών κοοπερατίβων, όπως αυτή που εξύφανε προεπαναστατικά ο Υπουργός Εσωτερικών Στολύπιν. Το 1970 θα βραβευτεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά δεν θα πάει στην Στοκχόλμη να το παραλάβει, γιατί φοβόταν ότι στην επιστροφή η σοβιετική κυβέρνηση θα του απαγόρευε την είσοδο στην αγαπημένη του πατρίδα. 

 Τον Δεκέμβριο του 1973 θα κυκλοφορήσει στο Παρίσι ο πρώτος από τους τρεις τόμους του αυτοβιογραφικού αντικαθεστωτικού του αριστουργήματος «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», που αντίτυπα του είχαν κατασχεθεί από την ΚGB. Μέσα από ένα μίγμα ιστοριογραφίας, μυθιστορήματος και προσωπικών εμπειριών των κρατουμένων, ο Σολζενίτσυν καταγράφει το σύστημα φυλακών και στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας στην Σοβιετική Ένωση και τις μεθόδους παρακολούθησης, λογοκρισίας και εκτέλεσης αντιφρονούντων που δημιουργήθηκαν με την άνοδο των Μπολσεβίκων στην εξουσία και επεκτάθηκαν κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Στάλιν. Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι τόσο μίσησαν οι κομμουνιστές το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» που το 1978 μεσούσης της μεταπολίτευσης, «άγνωστοι» (προφανώς Κνίτες) κάψανε ολοκληρωτικά τα γραφεία και τα τυπογραφία του «Πάπυρος Πρες», του εκδοτικού οίκου που διένεμε τα έργα του, ενώ σήμερα τα έργα του είναι ουσιαστικά άγνωστα και για να χρησιμοποιήσουμε την σωστή λέξη απαγορευμένα. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1974, παρόλο το ενδιαφέρον της Δύσης για το πρόσωπο του, θα συλληφθεί και την επόμενη μέρα θα απελαθεί στην Δύση, ενώ θα του αφαιρεθεί η σοβιετική υπηκοότητα. Θα φύγει στο Παρίσι όπου και θα παραλάβει επιτέλους το Νόμπελ. Αργότερα θα εγκατασταθεί στην Βιέννη και στο τέλος της ίδιας χρονιάς θα εγκατασταθεί μόνιμα στο Βέρμοντ των ΗΠΑ. Κατά την διάρκεια των είκοσι χρόνων που θα ζούσε στην Δύση, ο Σολζενίτσιν θα γκρέμιζε πολλές ψευδαισθήσεις των Δυτικών σχετικά με την Σοβιετική Ένωση και τον Κομμουνισμό. Μία από αυτές ήταν η άποψη ότι ο Λένιν (μαζί με τον Τρότσκι) ήταν ο πραγματικός κομμουνιστής, ενώ ο Στάλιν υπήρξε ο δημιουργός του αυταρχικού κράτους. Αντίθετα ο ίδιος θεωρούσε ότι ήταν ο Λένιν που δημιούργησε την Τσεκά, που αργότερα έγινε KGB, κατάστρεψε την οικονομία, εκτελούσε πολιτικούς αντιπάλους και ίδρυσε το σύστημα των Γκουλάγκ, αν και τότε είχε άλλη ονομασία. Αυτό ήταν φυσιολογικό μιας και η θεωρία των Μαρξ και Ένγκελς ήταν ανέκαθεν βίαια και ολοκληρωτική και θα παράμενε τέτοια όπου και από όποιον και αν εφαρμοζόταν. Επίσης απέρριπτε την άποψη ότι η Σοβιετική Ένωση παρέμεινε Ρωσική υπό τον κομμουνισμό. Γι’ αυτόν, το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν άθεο και διεθνιστικό και χρησιμοποιούσε τον Εθνικισμό μόνο για να ανέβει στην εξουσία και για να κοροϊδεύει μονίμως τον λαό. 

Με την άνοδο του στην εξουσία, ο κομμουνισμός ξεκλήρισε τα έθνη (τις διάφορες δημοκρατίες), ο 1990 γράφει στο «Ξανακτίζοντας την Ρωσία»: «Ο χρόνος έχει τελειώσει για τον κομμουνισμό», ενώ απέρριπτε την Περεστρόικα ως ένα κόλπο που υπήρχε για να ξεγελά τον λαό και να διατηρεί στην εξουσία το Κομμουνιστικό Κόμμα. 
κατάστρεψε τις κουλτούρες τους και καταπίεζε τους λαούς τους. Οι προειδοποιήσεις του για την κομμουνιστική επιθετικότητα και την ηθική παρακμή της Δύσης θα τον έκαναν αγαπητό στους συντηρητικούς κύκλους της Δύσης. Όμως πολλοί «προοδευτικοί» αναγνώστες του, που τον λάτρευαν για την αποκάλυψη των στρατοπέδων συγκεντρώσεως, ανακάλυψαν έντρομοι ότι η βάση της σκέψης του «ήταν αντιδραστική», όπως αποκαλούσαν τον Ρωσικό εθνικισμό του και την πίστη στην Ρωσική Ορθοδοξία, ενώ δεν μπορούσαν να ανεχθούν την κριτική του στην τηλεόραση και την ροκ μουσική, τις οποίες κατηγορούσε για πνευματική κενότητα. Γνωστή επίσης υπήρξε η κριτική του για την ίδια την Αμερική, όπου δήλωνε: «Έφυγα από μία χώρα που δεν μπορούσα να μιλήσω και ήρθα σε μία χώρα όπου μπορώ να μιλήσω, αλλά η ελευθερία του λόγου δεν έχει πια καμία σημασία». Στην ιστορική του ομιλία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ τον Ιούνιο του 1978 έλεγε ότι η Δύση καταρρέει επειδή η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός της έμαθαν πως σκοπός της ζωής είναι η αναζήτηση της ευτυχίας. Και θα προσθέσει: «Δεν είναι δυνατόν να περιορίζεται ο απολογισμός του έργου του Προέδρου στο ζήτημα του ύψους των αποδοχών των πολιτών ή στην εξασφάλιση απεριόριστης παροχής βενζίνης». Όμως ακόμα και αν ζούσε στην εξορία, ο Σολζενίτσιν θα παρέμενε η συνείδηση του Έθνους του. 

Σε αυτό το δεύτερο μανιφέστο, ο Σολζενίτσιν προτείνει την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης με την απεμπόληση των μη Σλαβικών Δημοκρατιών. Εκείνο που θα παραμείνει θα είναι μία ομόσπονδη Ρωσική Δημοκρατία, η Ουκρανία, η Λευκορωσία και το Καζακστάν. Η KGB θα πρέπει να διαλυθεί και θα πρέπει να υπάρξει ένα πολιτικό σύστημα με ελεύθερες προεδρικές εκλογές κάθε πέντε η επτά χρόνια. Όμως ο ίδιος δεν θεωρεί την Δημοκρατία ως πανάκια και λύση των προβλημάτων του λαού και θα πρέπει να έχει αυτοπεριορισμούς. Η κυβέρνηση πρέπει να επιτρέψει την ύπαρξη ιδιωτικής περιουσίας, αλλά με δύο όρους: την υποστήριξη μικρομεσαίας επιχείρησης και την λήψη προληπτικών μέτρων ενάντια στην δημιουργία ιδιωτικών μονοπωλίων που θα αντικαταστήσουν τον κρατικό σοσιαλισμό. Και τέλος οραματιζόταν μία πνευματική επανάσταση που θα ξεκινούσε από την επαρχία για να αναγεννήσει την Ρωσία με την αποκατάσταση των αγροτικών και παραδοσιακών αξιών (αγάπη για την Πατρώα Γη, οικογένεια, Εκκλησία και σχολείο) και μια επιστροφή στον ρωσικό κοινοτισμό σε συνδυασμό με μία λογική χρήση της τεχνολογίας. 

 Επίσης ζητούσε έναν μετριοπαθή πατριωτισμό που θα έκανε την αυτοκριτική του και εξέφραζε την ανησυχία του για την τύχη 25 εκατομμύρια φυλετικά Ρώσων που βρισκόταν κοντά στα σύνορα της πρώην Σοβιετικής ένωσης, ενώ θέλοντας να προστατέψει τον εθνικό χαρακτήρα της Ρωσικής Ορθοδοξίας πολέμησε για να απαγορευθεί η άδεια εισόδου και παραμονής σε Καθολικούς ιερείς και προτεστάντες πάστορες από άλλες χώρες. Το 1994 θα επιστρέψει στην Ρωσία με τιμές εθνικού ήρωα. Ο Γιέλτσιν θα του δώσει καινούργιο διαβατήριο, όμως εκείνος με την άφιξη του θα ζητούσε την επιστροφή στον δεσποτισμό της Τσαρικής Ρωσίας. Σας θυμίζει μήπως την περίπτωση του Έζρα Πάουντ; Το 2002 εξέδωσε τον πρώτο τόμο του δίτομου βιβλίου του «Διακόσια Χρόνια Μαζί», μια ανάλυση της διαβίωσης Εβραίων στην Ρωσία από το 1770. Σε αυτό το βιβλίο ο Σολζενίτσιν κατήγγειλε τον ρόλο των Εβραίων στις επαναστάσεις του 1905 και του 1917 και θα τους αποκαλούσε «στραγγαλιστές του ρωσικού λαού» και «δήμιους της κόκκινης επανάστασης». Πολλοί θεώρησαν το έργο του αντισημιτικό, αλλά ο καθηγητής Ρόμπερτ Σέρβις του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης τον υπερασπίστηκε, πιστεύοντας ότι έχει δίκιο και υπενθυμίζοντας ότι ακόμα και ο Τρότσκι (που ήταν Εβραίος) είχε δηλώσει ότι υπάρχει μία δυσαναλογία του αριθμού των Εβραίων στην Σοβιετική γραφειοκρατία, συμπεριλαμβανομένης και της Τσεκά, ενώ ο ίδιος ο συγγραφέας πιστεύει ότι τόσο οι Εβραίο όσο και οι Ρώσοι πρέπει να παραδεχθούν τον ρόλο των δικών τους ανθρώπων στο τυραννικό καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης και θα πρέπει να κλείσουν τις παλιές πληγές. 

 Στις 12 Ιουνίου 2007 ο Πρόεδρος Πούτιν του παρέδωσε προσωπικά το Κρατικό Βραβείο της Ρώσικης Ομοσπονδίας για τον ανθρωπιστικό του έργο. Πρέπει να πούμε ότι από την εποχή της αυτοεξορίας του στο εξωτερικό υπήρχε μια παράλληλη δράση των δύο ανδρών ενάντια στον υλιστικό τρόπο ζωής της Δύσης που εισάγεται πλέον και στην Ρωσία. Αυτό ο αντιδυτικός αντι-υλισμός είναι το πνευματικό υπόβαθρο της εξωτερικής πολιτικής με την αντιβαλλιστική ασπίδα και όλης της προσπάθειας να ξανακάνει δυνατή την Ρωσία. Η σωρός του Αλεξάντερ Σολζενίτσιν τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και η επικήδειος ακολουθία έγινε στο μοναστήρι Ντονσκόυ παρουσία διεθνών ηγετών, ενώ ετάφη σε τάφο του νεκροταφείου του μοναστηριού που είχε ήδη επιλέξει ο ίδιος.

H Διανεμιστική σκέψη του Αλεξάντρ Σολζενίτσυν

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 11 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1964 Ο ΚΟΜΜΑΝΤΑΤΕ ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ΕΚΦΩΝΕΙ ΤΟΝ ΔΙΑΣΗΜΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ Ο.Η.Ε


Ο ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ Α.Κ.Ε.Λ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΩΝ

 Οι απάτριδες του Α.Κ.Ε.Λ έφτασαν στο σημείο να θεωρούν υπεύθυνους για τα γεγονότα στην Κύπρο το 1964-1965 τους κακούς 'φασίστες" Ελληνοκυπρίους. Τους αφιερώνω την ρήση του μεγάλου τους ειδώλου για το θέμα, τον οποίον καλύτερα να μην τον επικαλούνται. Υπόψιν ότι ο Κάστρο θεωρούσε πρότυπο τον Γρίβα-Διγενή, τον οποίο το Α.Κ.Ε.Λ θεωρούσε "φασίστα" και προδότη.

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

"ΕΛΕΝΗ" ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΟΣ -ΒΙΤΣΙ": ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟ


Πλησιάζει ξανά η επέτειος των Δεκεμβριανών, όταν η "Χ" και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη κράτησε ελεύθερη της Αθήνα από τους Μπολσεβίκους του ΕΑΜ, πριν αφιχθούν στην Αθήνα οι 'Αγγλοι και η Μεραρχία του Ρίμινι. Έτσι αποφασίσαμε να αναφερθούμε σε δύο ταινίες, οι οποίες αναφέρονται στον Συμμοριτοπόλεμο. Η μία είναι η "Ελένη" του Πήτερ Γέητς βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη. 
Η δεύτερη είναι ο αγνοημένος για μεγάλο διάστημα αλλά δημοφιλής ως προσφορά σε εφημερίδες "Γράμμος- Βίτσι" του Ηλία Μαχάιρα, ο οποίος είναι και η μόνη ελληνική ταινία που μιλάει για την εποποιϊα του Μακρυγιάννη. 

Η «Ελένη» του Γκατζογιάννη και του Χόλυγουντ

 Η «Ελένη» αναφέρεται στις προσπαθειες της μητέρας του συγγραφέα Νίκου Γκατζογιάννη, της Ελένης να σώσει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα, όταν οι αντάρτες μπαίνουν στον Λιά ένα χωρίο κοντά στα Αλβανικά σύνορα λίγο πριν το τέλος του συμμοριτοπόλεμου. Παράλληλα είναι η ιστορία του γιου της (Τζων Μάλκοβιτς), φτασμένου δημοσιογράφου των «Νιου Γιορκ Τάιμς» που έρχεται στην Ελλάδα το 1979 για να βρει τους φονιάδες της μητέρας του (Κέητ Νάλλιγκαν). Η ταινία παίζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο παράλληλες ιστορίες. Στο πρώτο μέρος, η Ελένη είναι μία τίμια, φτωχή και θαρραλέα γυναίκα που ο άνδρας της ζει στην Αμερική και μαζεύει λεφτά για να τους καλέσει κοντά του. Παρόλο που είναι φανερό ότι ανήκει στην Δεξιά, η Ελένη μένει μακριά από την πολιτική και σώζει τον Σπύρο, ξάδελφο της αριστερής της φίλης Κατίνας (η βραβευμένη με Όσκαρ Β’ ρόλου νάνος ηθοποιός Λίντα Χαντ). Όμως αυτή η φιλευσπλαχνία δεν αναγνωρίζεται από τον Σπύρο, όταν επιστρέφει στον Λια ως καπετάνιος του «Δημοκρατικού Στρατού». Αντίθετα θα απαιτήσει από την Ελένη να δώσει την μεγαλύτερη της κόρη στον «Δημοκρατικό Στρατό».

Τότε σε μια μαρτυρική σκηνή που σε κάνει να ανατριχιάσεις, η Ελένη καίει με πυρωμένο σίδερο το πόδι της κόρης της για να μην την πάρουν οι μπολσεβίκοι. Στην δεύτερη πιο σημαντική σκηνή της ταινίας, ο Κατής, ο πολιτικός υπεύθυνος του «Δημοκρατικού Στρατού» της περιοχής, θα δελεάσει με φρέσκο ψωμί και μαρμελάδα τα πεινασμένα παιδιά και τις μανάδες τους για να τα παραδώσουν στο παιδομάζωμα τα παιδιά τους για να πάνε στην Αλβανία και την Τσεχοσλοβακία, όπου θα εμποτιστούν με την κομμουνιστική ιδεολογία. Τότε είναι που αντιδρά η Κατίνα στον χωρισμό μανάδων και παιδιών, κάτι που θα της στοιχίσει την ζωή. Όπως θα στοιχίσει και στην Ελένη, όταν θα φυγαδεύσει τον Νίκο της μαζί με άλλα παιδιά. Η Κέητ Νέλλιγκαν είναι συγκλονιστική σε μια ταινία που ταινία που περισσότερο από τα εγκλήματα των αριστερών, δείχνει τον ιερό δεσμό μάνας και γιου. Όπως και το ήθος του τελευταίου, που θα αρνηθεί να γίνει τελικά τιμωρός του ανθρώπου που διέταξε την εκτέλεση της μάνας του, θα απελευθερωθεί από το μίσος του και θα εκτιμήσει επιτέλους την ευτυχισμένη του οικογένεια. 

 Ο επικός «Γράμμος» του Ηλία Μαχαίρα


 Η μόνη όμως καθαρά ελληνική ταινία του αφιερώματος είναι ο «Γράμμος» του Ηλία Μαχαίρα, ή «Γράμμος-Βίτσι», όπως είναι γνωστή στους πατριωτικούς και εθνικιστικούς κύκλους. Παρόλο όμως τον τίτλο της δείχνει όλη την περίοδο από την Απελευθέρωση μέχρι την τελική φάση του αντισυμμοριακού αγώνα. Δείχνει δε την ιστορία του αριστερού Κάιν μιας οικογενείας εθνικοφρόνων. Κατά την διάρκεια της υποχώρησης των Γερμανών, ο Χρήστος Ρούσσης (Χριστόφορος Ζήκας), αντάρτης του ΕΛΑΣ, σώζεται από το εκτελεστικό απόσπασμα από τον Σταμάτη, που παριστάνει τον συνεργάτη των Γερμανών για να σώζει πατριώτες. Αυτόν τον άνθρωπο που του έσωσε την ζωή, ο Χρήστος θα τον κατηγορήσει για προδότη, ενώ δεν θα διστάσει να απειλήσει με το όπλο ακόμα και την ίδια του την μάνα. Από την αρχή καταλαβαίνουμε την βασισμένη ψυχή του Χρήστου που με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. Ενώ, όπως και ο Σπύρος της «Ελένης» είναι ένα κλασσικό παράδειγμα αχαριστίας των κομμουνιστών που για αυτούς το μόνο που μετράει είναι η τυφλή βία εναντίον των αντιπάλων τους. Δεν είναι σύμπτωση που αποκαλεί «μοναρχοφασίστες» τα αδέλφια του, που δεν μπορούν να καταλάβουν «το λαϊκό ποτάμι που κατεβαίνει από τα βουνά». Μια προειδοποίηση για το τι θα ακολουθήσει μετά την Απελευθέρωση. Πράγματι βλέπουμε τους κλασσικούς αριστερούς με τις ντουντούκες να καλούν τον κόσμο να εναντιωθεί στην «δεύτερη κατοχή» των Εγγλέζων, αλλά και να δολοφονούν πολίτες χωρίς λόγο.

Η καλύτερη σκηνή είναι αυτή της μάχης το Μακρυγιάννη, του ελληνικού Αλκαζάρ. Εντύπωση αποτελεί η σκηνή όπου ο Άρης Βελουχιώτης βγάζει και απειλεί: «Ας τολμήσει κανείς να μην ανέβει (στο βουνό) και θα μιλήσει αυτό». Όλοι ξέρουν την γλώσσα του. «Θα τους αποδείξουμε ότι είμαστε Λερναία Ύδρα. Θα τους σαρώσουμε όλους, και τους εχθρούς μας και τους φασίστες». Μια σκηνή που δείχνει τον φανατισμό του σφαγέα του Ελληνισμού. Το αποκορύφωμα της ταινίας είναι η σκηνή του λαϊκού δικαστηρίου, όπου ο Χρήστος ως δικαστής πρέπει να δικάσει τον ίδιο του τον αδελφό του. Ο Γιώργος θα περιφρονήσει την προαποφασισμένη καταδίκη του, ενώ καλεί τον αδελφό του να μην γίνει Κάιν. Κάτι όμως που δεν θα αποφευχθεί ακόμα και με την ξαφνική εμφάνιση της μάνας τους (Ιλύα Λιβυκού) που προσπαθεί να τους συμφιλιώσει. Όπως λέει και ο πολιτικός ινστρούχτορας: «Ο πολιτικός αγώνας είναι πάνω από πατέρα, μητέρα και οικογένεια». Άποψη που αποδεικνύει την πώρωση των κομμουνιστών και την διαταραγμένη προσωπικότητα του Χρήστου.

 Όμως ο «Γράμμος» δεν είναι αντικομμουνιστική ταινία, αλλά ενωτική. Σε κάποια στιγμή ο αρχηγός μιας ομάδας του Εθνικού Στρατού φωνάζει στον αρχηγό της αντάρτικης ομάδας που είναι απέναντι του: «Είμαστε αδέλφια, δεν κάνει να σκοτωνόμαστε, ας δώσουμε τα χέρια». Και βγαίνει πρώτος άοπλος στο ξέφωτο. Και τότε αντίθετα με ότι θα πίστευε κανείς, ο αρχηγός του αντάρτικου μπουλουκιού διατάζει τους άνδρες του να αφήσουν τα όπλα τους και να ακολουθήσουν τον Εθνικό Στρατό. Ενώ προς το τέλος ο σαλπιστής παίζει για την σωρό και των νεκρών αδελφών που περνούν μετά το τέλος του πολέμου.

 Αυτές οι δύο ταινίες που προβάλλονται στο αφιέρωμα της «Ταινιοθήκης» δείχνουν όχι μόνο τα εγκλήματα των κομμουνιστών, αλλά και το μεγάλο ήθος της εθνικόφρονος παρατάξεως. Όπως και το γεγονός ότι πάντα έβλεπαν τους κομμουνιστές ως ασώτους αδελφούς και περίμεναν πάντα μια συγγνώμη για τα εγκλήματα για να σφάξουν τον αμνό τον σιτευτό. Κάτι που ποτέ δεν έγινε από την Αριστερά, που τώρα, όπως και τότε αποκαλούν τους δεξιούς και εθνικόφρονες «μοναρχοφασίστες». Νομίζουμε αυτές οι δύο τανίες θα πρέπει να υπάρχουν στην βιντεοθήκη κάθε δεξιού,, πατριώτη και εθνικιστή.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

69 XΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1944


Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αποστράτων Αξιωματικών Σ.Α., υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α. Θεόφιλος Αθανασίου, και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου σας προσκαλούν να παραστείτε στο ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων, υπέρ πίστεως και πατρίδος, στην μάχη των Αθηνών, τον Δεκέμβριο του 1944.

 Το μνημόσυνο θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 09:30. Μετά την επιμνημόσυνη δέηση θα ακολουθήσει η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο των πεσόντων

 Πρόγραμμα

 •09:30 Πέρας προσελεύσεως προσκεκλημένων και κοινού
 •10:00 Επιμνημόσυνη δέηση •10:30 Ομιλία •11:00 Προσκλητήριο νεκρών
 •11:10 Κατάθεση στεφάνων
 •11:20 Τήρηση ενός λεπτού σιγής
 •Εθνικός Ύμνος - Πέρας εκδηλώσεως

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΛ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ


Ένα αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ με τίτλο "Το Τραγούδι που σου έγραφα" ετοιμάζει το Μέγαρο Μουσικής την Δευτέρα 2 και την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου με συμμετοχή μεγάλων ονοματων του σύγχρονου τραγουδιού, αλλά και της όπερας.

 Ο Μιχάλης Σουγιούλ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου) υπήρξε από τους μεγαλύτερους συνθέτες του ελαφρού τραγούδιου. Γεννήθηκε το 1906 στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Η οικογένειά του, πλούσιοι δερματέμποροι, μετανάστευσε στην Αθήνα το 1920 και ο νεαρός τότε Μιχάλης αρχικά εργάσθηκε ως αυτοδίδακτος πιανίστας, πριν ταξιδέψει στη Μασσαλία για μουσικές σπουδές. Χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό επώνυμο "Σουγιούλ" από το 1931, οπότε και περιόδευσε στην Ευρώπη ως μέλος Αργεντίνικης ορχήστρας.

Ήταν συγγενής της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, της γνωστής προπολεμικής φωτογράφου "Nelly's". Υπήρξε πολυγραφότατος στο είδος της ελληνικής ελαφράς μουσικής κατά τον Μεσοπόλεμο και την πρωτη μεταπολεμική/μετεμφυλιακή δεκαετία, γράφοντας περισσότερα από 700 τραγούδια σε όλα τα στυλ, ταγκό, ρομάντζες, βαλς, καντάδες, δημοτικά, πατριωτικά και λαϊκά, και με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Είχε γράψει μουσική για 45 θεατρικές επιθεωρήσεις και 10 κινηματογραφικές ταινίες (Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Το σωφεράκι "Μια ζωή την έχουμε" και άλλες), ενώ εργαζόταν ανελλιπώς ως μαέστρος σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της εποχής. 

Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και Μουσουργών, διευθυντής Ακρόασης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και των εταιρειών δίσκων Cοlumbia και Parlophone. Ανάμεσα στα γνωστότερα τραγούδια του, που παραμένουν κοσμαγάπητα για περισσότερο από μισόν αιώνα αφότου γράφτηκαν, συμπεριλαμβάνονται τα: «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Κάτι με τραβά κοντά σου», «Ο μήνας έχει εννιά», «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», «Μας χωρίζει ο πόλεμος», «Το τσαρούχι», «Αρχισαν τα όργανα», «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» (γνωστότερο και ως ο «Μανόλης ο Τραμπαρίφας»), «Το τραμ το τελευταίο», «Μια ζωή την έχουμε», «Αδύνατον να κοιμηθώ», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Άσε τον παλιόκοσμο να λέει», «Μονά - Ζυγά», «Άτιμη Τύχη», «Σβήστε με απ' τον χάρτη» και πάρα πολλά άλλα. Στο πασίγνωστο «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» χρησιμοποίησε τη μελωδία του δικού του τραγουδιού «Ζεχρά» (αρχικά γραμμένου το 1938 σε στίχους Αιμίλιου Σαββίδη) με νέους στίχους του Μίμη Τραϊφόρου γραμμένους για τη Σοφία Βέμπο.

 Σε συνεργασία με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, ως στιχουργούς, δημιούργησε μεταπολεμικά τη σχολή του "αρχοντορεμπέτικου", μία σχολή που συνδύαζε λαϊκότροπους -συνήθως χιουμοριστικούς- στίχους και μουσική, με δυτικότροπες ενορχηστρωτικές επιρροές. Πρώτο τραγούδι της σχολής αυτής ήταν «Το τραμ το τελευταίο» σε Αθηναϊκή τότε επιθεώρηση.

 Ο Μιχάλης Σουγιούλ συνεργάστηκε με όλους τους δημοφιλείς ερμηνευτές της εποχής, όπως με τη Σοφία Βέμπο, με την οποία περιόδευε στο Αλβανικό μέτωπο, τη Δανάη, την Καίτη Μπελίντα, τον Τώνη Μαρούδα, την Κάκια Μένδρη, τη Στέλλα Γκρέκα, τη Μάγια Μελάγια, τον Νίκο Γούναρη, τις αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά ακόμα και τον Στελλάκη Περπινιάδη και άλλους.

 Στο αφιέρωμα του Μεγάρου συμμετέχουν Σόνια Θεοδωρίδου, Μελίνα Ασλανίδου, Νίνα Λοτσάρη, Φωτεινή Δάρρα, Χρυσούλα Στεφανάκη.Και οι Κώστας Χατζής, Κώστας Μακεδόνας, Μπάμπης Τσέρτος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Θάνος Πολύδωρας, Λάκης Παπαδόπουλος Έκτακτη εμφάνιση: Ζωζώ Σαπουντζάκη
 Ενορχηστρώσεις: Γιάννης Παπαζαχαριάκης, Δαυίδ Ναχμίας Παρουσίαση: Σπύρος Παπαδόπουλος, Θάνος Πολύδωρας
 Παιδική Χορωδία «Έμπνευσις»
Διεύθυνση χορωδίας: Έλενα Καντάρη

 Φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ: € 7,5 Πολύτεκνοι, 65+: € 9,5 Ζώνη Γ: € 14, Ζώνη Β: € 25, Ζώνη Α: € 35, Διακεκριμένη Ζώνη: € 50

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΓΚΑΛΑ ΟΠΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΚΤΗΜΑ ΤΑΤΟΪΟΥ.


Ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου ανακοινώνει τον θεσμό των ετήσιων Χριστουγεννιάτικων συναυλιών με στόχο την ενίσχυση του έργου του στο πρώην Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου.

 Η εναρκτήρια συναυλία έχει προγραμματιστεί στο ιστορικό κτίριο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού για τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 20.30. Εφέτος ολοκληρώνεται η μελέτη αποκατάστασης του κτιρίου του Βουτυροκομείου στο Τατόι σε στενή συνεργασία με την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων Αττικής και το Υπουργείο Πολιτισμού. Η μελέτη γίνεται από το αρχιτεκτονικό γραφείο Altera Pars και τον αρχιτέκτονα κ. Ζαννή Πιττακίδη. Μετά την ολοκλήρωσή της, θα υποβληθεί προς έγκριση στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού και το κτίριο θα πάρει τον δρόμο της αποκατάστασης. Επιλέχθηκε το Βουτυροκομείο καθώς είναι από τα παλαιότερα και τα πιο όμορφα αισθητικά κτήρια στην καρδιά του κτήματος. Ακολουθούν οι μελέτες για την ιστορική Οικία Στούρμ, τις εργατοκατοικίες και το Υπασπιστήριο. Στόχος του Συλλόγου είναι κάθε χρόνο να ολοκληρώνει μια μελέτη και να την παραδίδει στο Υπουργείο Πολιτισμού. Σε αυτά τα πλαίσια θα διοργανώνονται εκδηλώσεις fundraising με στόχο τη συγκέντρωση εσόδων για το Ταμείο Μελετών Αποκατάστασης.

Οσοι επιθυμούν να συνδράμουν οικονομικά τον Σύλλογο είτε με την μορφή δωρεάς, είτε χορηγίας μπορούν να επικοινωνούν στο info@tatoi.org και στο τηλέφωνο 6975.947248. Οι δωρητές του Συλλόγου και οι ευεργέτες του Τατοΐου θα τιμηθούν από τον Σύλλογο και η συνεισφορά τους θα τύχει ειδικής μνείας σε ειδικό σημείο του πρώην Βασιλικού Κτήματος σε συνεργασία με όλες τις αρμόδιες αρχές.

 Στη φετινή εορταστική συναυλία, που περιλαμβάνει άριες από γνωστές όπερες, λαμβάνουν μέρος οι καλλιτέχνες: Βασιλική Καραγιάννη, υψίφωνος Χάρης Ανδριανός, βαρύτονος Δημήτρης Γιάκας, πιάνο

 Το καλλιτεχνικό μέρος περιλαμβάνει:

 Α ΜΕΡΟΣ
 Bόλφγκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791) Ντουέτο Πάμίνα -Παπαγκένο “Bei Männern, welche Liebe fühlen” από τον "Μαγικό Αυλό" με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Άρια του Φίγκαρο “Tutto è disposto….. Aprite un po’ quegl’ occhi” από τους "Γάμους του Φίγκαρο" με τον Χάρη Ανδριανό Άρια της Κονστάνζε “Ach ich liebte” από την "Απαγωγή του Σαράϊ" με την Βασιλική Καραγιάννη Γκαετάνο Ντονιτζέτι (1797 – 1848) Άρια του Mαλατέστα ”Bella siccome un angelo” από τον "Δον Πασκουάλ" με τον Χάρη Ανδριανό. Τζιοακίνο Ροσσίνι (1792 – 1868) Ντουέτο Ροσίνας -Φίγκαρο “Dunque io son?” από τον Κουρέα της Σεβίλλης με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Διάλειμμα

 Β ΜΕΡΟΣ 
 Σαρλς Γκουνό 1818 – 1893) Ave Maria από την Βασιλική Καραγιάννη Βόλφγκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ Ντουέτο Zερλίνα και Ντον Τζιοβάννι “Là ci darem la mano” από τον "Ντον Τζιοβάννι" με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Βινσέντο Μπελλίνι (1801 – 1835) Άρια της Eλβίρας "Son vergin vezzosa” από τους "Πουριτανούς" με την Βασιλική Καραγιάννη Γκαετάνο Ντονιτσέτι i Άρια του Eνρίκο ”Cruda, funesta smania …..La pietade in suo favore” από την "Λουτσία ντι Λάρερμουρ με τον Χάρη Ανδριανό Ντουέτο Λουτσίας -Ενρίκο ”Soffriva nel pianto ….Se tradirmi tu potrai” με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό

 Η συναυλία θα διαρκέσει 70 λεπτά (δύο μέρη των 30 λεπτών και διάλειμμα 10 λεπτά) και θα ακολουθήσει δεξίωση. 

 Οι τιμές των εισιτηριών έχουν διαμορφωθεί ως εξής: Πλατεία (διακεκριμένη ζώνη/4 πρώτες σειρές): €25 Πλατεία (υπόλοιπες σειρές): €15 Εξώστης: €10 και €8 για ανέργους και φοιτητές

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΪ

 Σαν σήμερα ο υπόψήφιος για Νόμπελ συγγραφέας Γιουκίο Μισίμα αυτοκτόνησε τελετουργικά με το σεπούκου (χαρακίρι), μετά από ένα αποτυχημένο μοναρχικό πραξικόπημα στην διάρκεια του οποίου αυτός και ο προσωπικό του στρατός "Εταιρία της Ασπίδας" προσπάθησαν να επιβληθούν των Ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας και να αποκαταστήσουν τον Αυτοκράτορα στην πραγματική του θέση.

Είχε προηγηθεί ένας συγκλονιστικός λόγος για την παρακμή της σύγχρονης Ιαπωνίας και μια περιφρόνηση του από τους στρατιώτες. Είναι αμφίβολο αν ο ίδιος πίστευε ότι το πραξικόπημα θα πετύχαινε. Πολλοί πιστεύουν ότι ήταν μια δικαιολογία για τον ίδιο να πεθάνει σύμφωνα με τα παραδοσιακά ήθη της Ιαπωνίας που τόσο λάτρευε. Όμως σε μια Ιαπωνία των Μακ Ντόναλντς, της ευρωπαίκής μόδας και του Ιαπωνέζικου ροκ εντ ρολ, ο ηρωϊσμός των Σαμουράι και οι παραδοσιακές αξίες δεν είχαν καμμιά θέση. 

Ο ΜΟΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΗΣ "ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ" 


 Ο Μισίμα αρνιόταν το ιδεώδες ενός γήινου μονάρχη και ήθελε μια επιστροφή στο Αυτοκρατορικό Ιδεώδες του Θεού-Αυτοκράτορα και του Ιπποτικού Ιδεώδους των Σαμουράι του Μεσάιωνα. Είχε ιδρύσει τον προσωπικό του στρατό, την "Εταιρία της Ασπίδας" και τον έθεσε στην διάθεση του Αυτοκράτορα για αντιμετώπιση κομμουνιστικής επανάστασης. Όμως παρόλο που του παραχώρησε στρατόπεδο γιαι εκπαίδευση, ο ίδιος ο Αυτοκράτορας ουσιαστικά περιφρονούσε τέτοια κινήματα και έμενε πιστός στην Συνταγματική Μοναρχία που επέβαλλαν οι Αμερικανοί. Απότέλεσμα η περιφρόνηση του ίδιου του Μισίμα από τους σταρτιώτες, που οδήγησε στην ηρωϊκή του τελετουργικη αυτοκτονία στις 25 Νοεμβρίου 1970