Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

"ΕΛΕΝΗ" ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΟΣ -ΒΙΤΣΙ": ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΜΜΟΡΙΤΟΠΟΛΕΜΟ


Πλησιάζει ξανά η επέτειος των Δεκεμβριανών, όταν η "Χ" και το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη κράτησε ελεύθερη της Αθήνα από τους Μπολσεβίκους του ΕΑΜ, πριν αφιχθούν στην Αθήνα οι 'Αγγλοι και η Μεραρχία του Ρίμινι. Έτσι αποφασίσαμε να αναφερθούμε σε δύο ταινίες, οι οποίες αναφέρονται στον Συμμοριτοπόλεμο. Η μία είναι η "Ελένη" του Πήτερ Γέητς βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη. 
Η δεύτερη είναι ο αγνοημένος για μεγάλο διάστημα αλλά δημοφιλής ως προσφορά σε εφημερίδες "Γράμμος- Βίτσι" του Ηλία Μαχάιρα, ο οποίος είναι και η μόνη ελληνική ταινία που μιλάει για την εποποιϊα του Μακρυγιάννη. 

Η «Ελένη» του Γκατζογιάννη και του Χόλυγουντ

 Η «Ελένη» αναφέρεται στις προσπαθειες της μητέρας του συγγραφέα Νίκου Γκατζογιάννη, της Ελένης να σώσει τα παιδιά της από το παιδομάζωμα, όταν οι αντάρτες μπαίνουν στον Λιά ένα χωρίο κοντά στα Αλβανικά σύνορα λίγο πριν το τέλος του συμμοριτοπόλεμου. Παράλληλα είναι η ιστορία του γιου της (Τζων Μάλκοβιτς), φτασμένου δημοσιογράφου των «Νιου Γιορκ Τάιμς» που έρχεται στην Ελλάδα το 1979 για να βρει τους φονιάδες της μητέρας του (Κέητ Νάλλιγκαν). Η ταινία παίζει ανάμεσα σε αυτές τις δύο παράλληλες ιστορίες. Στο πρώτο μέρος, η Ελένη είναι μία τίμια, φτωχή και θαρραλέα γυναίκα που ο άνδρας της ζει στην Αμερική και μαζεύει λεφτά για να τους καλέσει κοντά του. Παρόλο που είναι φανερό ότι ανήκει στην Δεξιά, η Ελένη μένει μακριά από την πολιτική και σώζει τον Σπύρο, ξάδελφο της αριστερής της φίλης Κατίνας (η βραβευμένη με Όσκαρ Β’ ρόλου νάνος ηθοποιός Λίντα Χαντ). Όμως αυτή η φιλευσπλαχνία δεν αναγνωρίζεται από τον Σπύρο, όταν επιστρέφει στον Λια ως καπετάνιος του «Δημοκρατικού Στρατού». Αντίθετα θα απαιτήσει από την Ελένη να δώσει την μεγαλύτερη της κόρη στον «Δημοκρατικό Στρατό».

Τότε σε μια μαρτυρική σκηνή που σε κάνει να ανατριχιάσεις, η Ελένη καίει με πυρωμένο σίδερο το πόδι της κόρης της για να μην την πάρουν οι μπολσεβίκοι. Στην δεύτερη πιο σημαντική σκηνή της ταινίας, ο Κατής, ο πολιτικός υπεύθυνος του «Δημοκρατικού Στρατού» της περιοχής, θα δελεάσει με φρέσκο ψωμί και μαρμελάδα τα πεινασμένα παιδιά και τις μανάδες τους για να τα παραδώσουν στο παιδομάζωμα τα παιδιά τους για να πάνε στην Αλβανία και την Τσεχοσλοβακία, όπου θα εμποτιστούν με την κομμουνιστική ιδεολογία. Τότε είναι που αντιδρά η Κατίνα στον χωρισμό μανάδων και παιδιών, κάτι που θα της στοιχίσει την ζωή. Όπως θα στοιχίσει και στην Ελένη, όταν θα φυγαδεύσει τον Νίκο της μαζί με άλλα παιδιά. Η Κέητ Νέλλιγκαν είναι συγκλονιστική σε μια ταινία που ταινία που περισσότερο από τα εγκλήματα των αριστερών, δείχνει τον ιερό δεσμό μάνας και γιου. Όπως και το ήθος του τελευταίου, που θα αρνηθεί να γίνει τελικά τιμωρός του ανθρώπου που διέταξε την εκτέλεση της μάνας του, θα απελευθερωθεί από το μίσος του και θα εκτιμήσει επιτέλους την ευτυχισμένη του οικογένεια. 

 Ο επικός «Γράμμος» του Ηλία Μαχαίρα


 Η μόνη όμως καθαρά ελληνική ταινία του αφιερώματος είναι ο «Γράμμος» του Ηλία Μαχαίρα, ή «Γράμμος-Βίτσι», όπως είναι γνωστή στους πατριωτικούς και εθνικιστικούς κύκλους. Παρόλο όμως τον τίτλο της δείχνει όλη την περίοδο από την Απελευθέρωση μέχρι την τελική φάση του αντισυμμοριακού αγώνα. Δείχνει δε την ιστορία του αριστερού Κάιν μιας οικογενείας εθνικοφρόνων. Κατά την διάρκεια της υποχώρησης των Γερμανών, ο Χρήστος Ρούσσης (Χριστόφορος Ζήκας), αντάρτης του ΕΛΑΣ, σώζεται από το εκτελεστικό απόσπασμα από τον Σταμάτη, που παριστάνει τον συνεργάτη των Γερμανών για να σώζει πατριώτες. Αυτόν τον άνθρωπο που του έσωσε την ζωή, ο Χρήστος θα τον κατηγορήσει για προδότη, ενώ δεν θα διστάσει να απειλήσει με το όπλο ακόμα και την ίδια του την μάνα. Από την αρχή καταλαβαίνουμε την βασισμένη ψυχή του Χρήστου που με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος. Ενώ, όπως και ο Σπύρος της «Ελένης» είναι ένα κλασσικό παράδειγμα αχαριστίας των κομμουνιστών που για αυτούς το μόνο που μετράει είναι η τυφλή βία εναντίον των αντιπάλων τους. Δεν είναι σύμπτωση που αποκαλεί «μοναρχοφασίστες» τα αδέλφια του, που δεν μπορούν να καταλάβουν «το λαϊκό ποτάμι που κατεβαίνει από τα βουνά». Μια προειδοποίηση για το τι θα ακολουθήσει μετά την Απελευθέρωση. Πράγματι βλέπουμε τους κλασσικούς αριστερούς με τις ντουντούκες να καλούν τον κόσμο να εναντιωθεί στην «δεύτερη κατοχή» των Εγγλέζων, αλλά και να δολοφονούν πολίτες χωρίς λόγο.

Η καλύτερη σκηνή είναι αυτή της μάχης το Μακρυγιάννη, του ελληνικού Αλκαζάρ. Εντύπωση αποτελεί η σκηνή όπου ο Άρης Βελουχιώτης βγάζει και απειλεί: «Ας τολμήσει κανείς να μην ανέβει (στο βουνό) και θα μιλήσει αυτό». Όλοι ξέρουν την γλώσσα του. «Θα τους αποδείξουμε ότι είμαστε Λερναία Ύδρα. Θα τους σαρώσουμε όλους, και τους εχθρούς μας και τους φασίστες». Μια σκηνή που δείχνει τον φανατισμό του σφαγέα του Ελληνισμού. Το αποκορύφωμα της ταινίας είναι η σκηνή του λαϊκού δικαστηρίου, όπου ο Χρήστος ως δικαστής πρέπει να δικάσει τον ίδιο του τον αδελφό του. Ο Γιώργος θα περιφρονήσει την προαποφασισμένη καταδίκη του, ενώ καλεί τον αδελφό του να μην γίνει Κάιν. Κάτι όμως που δεν θα αποφευχθεί ακόμα και με την ξαφνική εμφάνιση της μάνας τους (Ιλύα Λιβυκού) που προσπαθεί να τους συμφιλιώσει. Όπως λέει και ο πολιτικός ινστρούχτορας: «Ο πολιτικός αγώνας είναι πάνω από πατέρα, μητέρα και οικογένεια». Άποψη που αποδεικνύει την πώρωση των κομμουνιστών και την διαταραγμένη προσωπικότητα του Χρήστου.

 Όμως ο «Γράμμος» δεν είναι αντικομμουνιστική ταινία, αλλά ενωτική. Σε κάποια στιγμή ο αρχηγός μιας ομάδας του Εθνικού Στρατού φωνάζει στον αρχηγό της αντάρτικης ομάδας που είναι απέναντι του: «Είμαστε αδέλφια, δεν κάνει να σκοτωνόμαστε, ας δώσουμε τα χέρια». Και βγαίνει πρώτος άοπλος στο ξέφωτο. Και τότε αντίθετα με ότι θα πίστευε κανείς, ο αρχηγός του αντάρτικου μπουλουκιού διατάζει τους άνδρες του να αφήσουν τα όπλα τους και να ακολουθήσουν τον Εθνικό Στρατό. Ενώ προς το τέλος ο σαλπιστής παίζει για την σωρό και των νεκρών αδελφών που περνούν μετά το τέλος του πολέμου.

 Αυτές οι δύο ταινίες που προβάλλονται στο αφιέρωμα της «Ταινιοθήκης» δείχνουν όχι μόνο τα εγκλήματα των κομμουνιστών, αλλά και το μεγάλο ήθος της εθνικόφρονος παρατάξεως. Όπως και το γεγονός ότι πάντα έβλεπαν τους κομμουνιστές ως ασώτους αδελφούς και περίμεναν πάντα μια συγγνώμη για τα εγκλήματα για να σφάξουν τον αμνό τον σιτευτό. Κάτι που ποτέ δεν έγινε από την Αριστερά, που τώρα, όπως και τότε αποκαλούν τους δεξιούς και εθνικόφρονες «μοναρχοφασίστες». Νομίζουμε αυτές οι δύο τανίες θα πρέπει να υπάρχουν στην βιντεοθήκη κάθε δεξιού,, πατριώτη και εθνικιστή.

Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

69 XΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1944


Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αποστράτων Αξιωματικών Σ.Α., υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α. Θεόφιλος Αθανασίου, και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου σας προσκαλούν να παραστείτε στο ετήσιο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων, υπέρ πίστεως και πατρίδος, στην μάχη των Αθηνών, τον Δεκέμβριο του 1944.

 Το μνημόσυνο θα τελεσθεί στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου, στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 09:30. Μετά την επιμνημόσυνη δέηση θα ακολουθήσει η κατάθεση στεφάνων στο μνημείο των πεσόντων

 Πρόγραμμα

 •09:30 Πέρας προσελεύσεως προσκεκλημένων και κοινού
 •10:00 Επιμνημόσυνη δέηση •10:30 Ομιλία •11:00 Προσκλητήριο νεκρών
 •11:10 Κατάθεση στεφάνων
 •11:20 Τήρηση ενός λεπτού σιγής
 •Εθνικός Ύμνος - Πέρας εκδηλώσεως

ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΚΑΙ ΤΡΙΤΗ 3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΣΟΥΓΙΟΥΛ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΜΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ


Ένα αφιέρωμα στον Μιχάλη Σουγιούλ με τίτλο "Το Τραγούδι που σου έγραφα" ετοιμάζει το Μέγαρο Μουσικής την Δευτέρα 2 και την Τρίτη 3 Δεκεμβρίου με συμμετοχή μεγάλων ονοματων του σύγχρονου τραγουδιού, αλλά και της όπερας.

 Ο Μιχάλης Σουγιούλ (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Μιχαήλ Σουγιουλτζόγλου) υπήρξε από τους μεγαλύτερους συνθέτες του ελαφρού τραγούδιου. Γεννήθηκε το 1906 στο Αϊδίνιο της Μικράς Ασίας. Η οικογένειά του, πλούσιοι δερματέμποροι, μετανάστευσε στην Αθήνα το 1920 και ο νεαρός τότε Μιχάλης αρχικά εργάσθηκε ως αυτοδίδακτος πιανίστας, πριν ταξιδέψει στη Μασσαλία για μουσικές σπουδές. Χρησιμοποιούσε το καλλιτεχνικό επώνυμο "Σουγιούλ" από το 1931, οπότε και περιόδευσε στην Ευρώπη ως μέλος Αργεντίνικης ορχήστρας.

Ήταν συγγενής της Έλλης Σουγιουλτζόγλου-Σεραϊδάρη, της γνωστής προπολεμικής φωτογράφου "Nelly's". Υπήρξε πολυγραφότατος στο είδος της ελληνικής ελαφράς μουσικής κατά τον Μεσοπόλεμο και την πρωτη μεταπολεμική/μετεμφυλιακή δεκαετία, γράφοντας περισσότερα από 700 τραγούδια σε όλα τα στυλ, ταγκό, ρομάντζες, βαλς, καντάδες, δημοτικά, πατριωτικά και λαϊκά, και με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Είχε γράψει μουσική για 45 θεατρικές επιθεωρήσεις και 10 κινηματογραφικές ταινίες (Ένα βότσαλο στη λίμνη, Σάντα Τσικίτα, Θανασάκης ο πολιτευόμενος, Το σωφεράκι "Μια ζωή την έχουμε" και άλλες), ενώ εργαζόταν ανελλιπώς ως μαέστρος σε μεγάλα νυχτερινά κέντρα της εποχής. 

Διετέλεσε μέλος της Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων και Μουσουργών, διευθυντής Ακρόασης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και των εταιρειών δίσκων Cοlumbia και Parlophone. Ανάμεσα στα γνωστότερα τραγούδια του, που παραμένουν κοσμαγάπητα για περισσότερο από μισόν αιώνα αφότου γράφτηκαν, συμπεριλαμβάνονται τα: «Ασ’ τα τα μαλλάκια σου», «Ας ερχόσουν για λίγο», «Κάτι με τραβά κοντά σου», «Ο μήνας έχει εννιά», «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά», «Μας χωρίζει ο πόλεμος», «Το τσαρούχι», «Αρχισαν τα όργανα», «Απόψε το κορίτσι θέλει θάλασσα» (γνωστότερο και ως ο «Μανόλης ο Τραμπαρίφας»), «Το τραμ το τελευταίο», «Μια ζωή την έχουμε», «Αδύνατον να κοιμηθώ», «Άλα, άνοιξε κι άλλη μπουκάλα», «Άσε τον παλιόκοσμο να λέει», «Μονά - Ζυγά», «Άτιμη Τύχη», «Σβήστε με απ' τον χάρτη» και πάρα πολλά άλλα. Στο πασίγνωστο «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά» χρησιμοποίησε τη μελωδία του δικού του τραγουδιού «Ζεχρά» (αρχικά γραμμένου το 1938 σε στίχους Αιμίλιου Σαββίδη) με νέους στίχους του Μίμη Τραϊφόρου γραμμένους για τη Σοφία Βέμπο.

 Σε συνεργασία με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο, ως στιχουργούς, δημιούργησε μεταπολεμικά τη σχολή του "αρχοντορεμπέτικου", μία σχολή που συνδύαζε λαϊκότροπους -συνήθως χιουμοριστικούς- στίχους και μουσική, με δυτικότροπες ενορχηστρωτικές επιρροές. Πρώτο τραγούδι της σχολής αυτής ήταν «Το τραμ το τελευταίο» σε Αθηναϊκή τότε επιθεώρηση.

 Ο Μιχάλης Σουγιούλ συνεργάστηκε με όλους τους δημοφιλείς ερμηνευτές της εποχής, όπως με τη Σοφία Βέμπο, με την οποία περιόδευε στο Αλβανικό μέτωπο, τη Δανάη, την Καίτη Μπελίντα, τον Τώνη Μαρούδα, την Κάκια Μένδρη, τη Στέλλα Γκρέκα, τη Μάγια Μελάγια, τον Νίκο Γούναρη, τις αδελφές Άννα και Μαρία Καλουτά ακόμα και τον Στελλάκη Περπινιάδη και άλλους.

 Στο αφιέρωμα του Μεγάρου συμμετέχουν Σόνια Θεοδωρίδου, Μελίνα Ασλανίδου, Νίνα Λοτσάρη, Φωτεινή Δάρρα, Χρυσούλα Στεφανάκη.Και οι Κώστας Χατζής, Κώστας Μακεδόνας, Μπάμπης Τσέρτος, Άγγελος Παπαδημητρίου, Θάνος Πολύδωρας, Λάκης Παπαδόπουλος Έκτακτη εμφάνιση: Ζωζώ Σαπουντζάκη
 Ενορχηστρώσεις: Γιάννης Παπαζαχαριάκης, Δαυίδ Ναχμίας Παρουσίαση: Σπύρος Παπαδόπουλος, Θάνος Πολύδωρας
 Παιδική Χορωδία «Έμπνευσις»
Διεύθυνση χορωδίας: Έλενα Καντάρη

 Φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ: € 7,5 Πολύτεκνοι, 65+: € 9,5 Ζώνη Γ: € 14, Ζώνη Β: € 25, Ζώνη Α: € 35, Διακεκριμένη Ζώνη: € 50

ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 2 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΓΚΑΛΑ ΟΠΕΡΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΗΝ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΚΤΗΜΑ ΤΑΤΟΪΟΥ.


Ο Σύλλογος Φίλων Κτήματος Τατοΐου ανακοινώνει τον θεσμό των ετήσιων Χριστουγεννιάτικων συναυλιών με στόχο την ενίσχυση του έργου του στο πρώην Βασιλικό Κτήμα Τατοΐου.

 Η εναρκτήρια συναυλία έχει προγραμματιστεί στο ιστορικό κτίριο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού για τη Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2013 και ώρα 20.30. Εφέτος ολοκληρώνεται η μελέτη αποκατάστασης του κτιρίου του Βουτυροκομείου στο Τατόι σε στενή συνεργασία με την Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων Αττικής και το Υπουργείο Πολιτισμού. Η μελέτη γίνεται από το αρχιτεκτονικό γραφείο Altera Pars και τον αρχιτέκτονα κ. Ζαννή Πιττακίδη. Μετά την ολοκλήρωσή της, θα υποβληθεί προς έγκριση στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού και το κτίριο θα πάρει τον δρόμο της αποκατάστασης. Επιλέχθηκε το Βουτυροκομείο καθώς είναι από τα παλαιότερα και τα πιο όμορφα αισθητικά κτήρια στην καρδιά του κτήματος. Ακολουθούν οι μελέτες για την ιστορική Οικία Στούρμ, τις εργατοκατοικίες και το Υπασπιστήριο. Στόχος του Συλλόγου είναι κάθε χρόνο να ολοκληρώνει μια μελέτη και να την παραδίδει στο Υπουργείο Πολιτισμού. Σε αυτά τα πλαίσια θα διοργανώνονται εκδηλώσεις fundraising με στόχο τη συγκέντρωση εσόδων για το Ταμείο Μελετών Αποκατάστασης.

Οσοι επιθυμούν να συνδράμουν οικονομικά τον Σύλλογο είτε με την μορφή δωρεάς, είτε χορηγίας μπορούν να επικοινωνούν στο info@tatoi.org και στο τηλέφωνο 6975.947248. Οι δωρητές του Συλλόγου και οι ευεργέτες του Τατοΐου θα τιμηθούν από τον Σύλλογο και η συνεισφορά τους θα τύχει ειδικής μνείας σε ειδικό σημείο του πρώην Βασιλικού Κτήματος σε συνεργασία με όλες τις αρμόδιες αρχές.

 Στη φετινή εορταστική συναυλία, που περιλαμβάνει άριες από γνωστές όπερες, λαμβάνουν μέρος οι καλλιτέχνες: Βασιλική Καραγιάννη, υψίφωνος Χάρης Ανδριανός, βαρύτονος Δημήτρης Γιάκας, πιάνο

 Το καλλιτεχνικό μέρος περιλαμβάνει:

 Α ΜΕΡΟΣ
 Bόλφγκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ (1756-1791) Ντουέτο Πάμίνα -Παπαγκένο “Bei Männern, welche Liebe fühlen” από τον "Μαγικό Αυλό" με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Άρια του Φίγκαρο “Tutto è disposto….. Aprite un po’ quegl’ occhi” από τους "Γάμους του Φίγκαρο" με τον Χάρη Ανδριανό Άρια της Κονστάνζε “Ach ich liebte” από την "Απαγωγή του Σαράϊ" με την Βασιλική Καραγιάννη Γκαετάνο Ντονιτζέτι (1797 – 1848) Άρια του Mαλατέστα ”Bella siccome un angelo” από τον "Δον Πασκουάλ" με τον Χάρη Ανδριανό. Τζιοακίνο Ροσσίνι (1792 – 1868) Ντουέτο Ροσίνας -Φίγκαρο “Dunque io son?” από τον Κουρέα της Σεβίλλης με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Διάλειμμα

 Β ΜΕΡΟΣ 
 Σαρλς Γκουνό 1818 – 1893) Ave Maria από την Βασιλική Καραγιάννη Βόλφγκαγκ Αμαντέους Μότσαρτ Ντουέτο Zερλίνα και Ντον Τζιοβάννι “Là ci darem la mano” από τον "Ντον Τζιοβάννι" με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό Βινσέντο Μπελλίνι (1801 – 1835) Άρια της Eλβίρας "Son vergin vezzosa” από τους "Πουριτανούς" με την Βασιλική Καραγιάννη Γκαετάνο Ντονιτσέτι i Άρια του Eνρίκο ”Cruda, funesta smania …..La pietade in suo favore” από την "Λουτσία ντι Λάρερμουρ με τον Χάρη Ανδριανό Ντουέτο Λουτσίας -Ενρίκο ”Soffriva nel pianto ….Se tradirmi tu potrai” με την Βασιλική Καραγιάννη και τον Χάρη Ανδριανό

 Η συναυλία θα διαρκέσει 70 λεπτά (δύο μέρη των 30 λεπτών και διάλειμμα 10 λεπτά) και θα ακολουθήσει δεξίωση. 

 Οι τιμές των εισιτηριών έχουν διαμορφωθεί ως εξής: Πλατεία (διακεκριμένη ζώνη/4 πρώτες σειρές): €25 Πλατεία (υπόλοιπες σειρές): €15 Εξώστης: €10 και €8 για ανέργους και φοιτητές

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ: Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΑΜΟΥΡΑΪ

 Σαν σήμερα ο υπόψήφιος για Νόμπελ συγγραφέας Γιουκίο Μισίμα αυτοκτόνησε τελετουργικά με το σεπούκου (χαρακίρι), μετά από ένα αποτυχημένο μοναρχικό πραξικόπημα στην διάρκεια του οποίου αυτός και ο προσωπικό του στρατός "Εταιρία της Ασπίδας" προσπάθησαν να επιβληθούν των Ιαπωνικών Δυνάμεων Αυτοάμυνας και να αποκαταστήσουν τον Αυτοκράτορα στην πραγματική του θέση.

Είχε προηγηθεί ένας συγκλονιστικός λόγος για την παρακμή της σύγχρονης Ιαπωνίας και μια περιφρόνηση του από τους στρατιώτες. Είναι αμφίβολο αν ο ίδιος πίστευε ότι το πραξικόπημα θα πετύχαινε. Πολλοί πιστεύουν ότι ήταν μια δικαιολογία για τον ίδιο να πεθάνει σύμφωνα με τα παραδοσιακά ήθη της Ιαπωνίας που τόσο λάτρευε. Όμως σε μια Ιαπωνία των Μακ Ντόναλντς, της ευρωπαίκής μόδας και του Ιαπωνέζικου ροκ εντ ρολ, ο ηρωϊσμός των Σαμουράι και οι παραδοσιακές αξίες δεν είχαν καμμιά θέση. 

Ο ΜΟΝΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΟΥ ΙΔΕΩΔΟΥΣ ΓΙΟΥΚΙΟ ΜΙΣΙΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΣΤΟΛΗ ΤΗΣ "ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΠΙΔΑΣ" 


 Ο Μισίμα αρνιόταν το ιδεώδες ενός γήινου μονάρχη και ήθελε μια επιστροφή στο Αυτοκρατορικό Ιδεώδες του Θεού-Αυτοκράτορα και του Ιπποτικού Ιδεώδους των Σαμουράι του Μεσάιωνα. Είχε ιδρύσει τον προσωπικό του στρατό, την "Εταιρία της Ασπίδας" και τον έθεσε στην διάθεση του Αυτοκράτορα για αντιμετώπιση κομμουνιστικής επανάστασης. Όμως παρόλο που του παραχώρησε στρατόπεδο γιαι εκπαίδευση, ο ίδιος ο Αυτοκράτορας ουσιαστικά περιφρονούσε τέτοια κινήματα και έμενε πιστός στην Συνταγματική Μοναρχία που επέβαλλαν οι Αμερικανοί. Απότέλεσμα η περιφρόνηση του ίδιου του Μισίμα από τους σταρτιώτες, που οδήγησε στην ηρωϊκή του τελετουργικη αυτοκτονία στις 25 Νοεμβρίου 1970



ΞΕΚΙΝΑ ΑΥΡΙΟ ΤΡΙΤΗ 26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΕΧΝΗΣ "ΚΑΠΛΑΝΩΝ 5" Η ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΤΟΝ Α!


Η έκθεση περιλαμβάνει έργα ζωγραφικής, γλυπτικής και φωτογραφίας των: Δημήτρη Αναστασίου, Εύας Αποστολάτου, Ερμιόνης Αρνίδου, Ειρήνης Βογιατζή, Διονύση Γαβρίλη, Βαγγέλη Θεοδωρίδη, Παναγιώτας Θεοφιλοπούλου, Μάρκου Καμπάνη, Ιωάννας Καφίδα, Σπύρου Κολυβά, Δημήτρη Κρέτση, Έλενας Λακιώτη, Βασίλη Λιαούρη, Αγγελικής Μαλίκη, Νικολάου-Νταμόν Παπαδημητρίου, Κατερίνας Πέτρουλα, Θανάση Ραχούτη, Αντώνη Σμυρνιού, Νίκου Τριανταφύλλου/Δημήτρη Γράνη και Αντώνη Τσακίρη.

 Αφορμή για την έκθεση, η οποία θα παραμείνει ανοικτή μέχρι τις 12 Δεκεμβρίου, υπήρξε μια σειρά από γεγονότα: φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατό του, ο Γεώργιος ο Α΄ υπήρξε ο μακροβιότερος βασιλιάς της Ελλάδος σε μία περίοδο τα χαρακτηριστικά της οποίας δεν είναι ευρέως γνωστά και συνέβαλε ουσιαστικά στην ανάπτυξη της χώρας. 

Να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που 
πραγματοποιείται ομαδική εικαστική έκθεση με θέμα το ιστορικό αποτύπωμα ενός βασιλιά της Ελλάδος, από σύγχρονους Έλληνες δημιουργούς. Για την έκθεση αναφέρει ο δημοσιογράφος Νίκος Βατόπουλος: “Ο Γεώργιος Α’ προσφέρθηκε, έτσι, ως μία άσκηση πατριδογνωσίας, ιστορικής ερμηνείας, στοχασμού ή σαρκασμού, σάτιρας ή ακαδημαϊσμού. Επιδιώκουμε, η ομαδική αυτή έκθεση να γίνει μία αφορμή επανατοποθέτησής μας πάνω στο ίδιο μας το παρελθόν, με όποια διάθεση επιλέξουμε και με όποια τεχνική εξυπηρετεί αυτή την διαδικασία. Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη από ιστορικά πρόσωπα τα οποία έχουν περάσει στη συλλογική μνήμη και το υποσυνείδητο μέσα από τα αλλεπάλληλα θραύσματα της εικόνας τους, που αναπαράγεται είτε θριαμβικά και συμβολικά, είτε σατιρικά και σκωπτικά. Στη Βρετανία, οι μορφές της Ελισάβετ Α’, της Βικτωρίας, του Τσώρτσιλ, της Θάτσερ, στη Γαλλία της Ζαν ντ’ Αρκ, του Ναπολέοντα, του Ντε Γκωλ, του Μιτεράν, στη Γερμανία του Μπίσμαρκ ή του Χίτλερ, στη Ρωσία του Τσάρου, του Λένιν και του Στάλιν, έχουν περάσει στο λαϊκό υποσυνείδητο και χάρη στο πλήθος και την ποικιλία της αναπαραγωγής τους”.


Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Παρασκευή: 17:00-21:00 Σάββατο & Κυριακή: 11:00-16:00

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

O NAYAΡΧΟΣ": Μια ταινία για τον ηγέτη των "Λευκών" Αλεξάντρ Κόλτσακ


Μια ταινία που θα πρέπει να δούν οπωσδήποτε ο ευρύτερός δεξιός και πατριωτικός χώρος είναι ο  «Ναύαρχος» του Αντρέι Κράβτσουκ. Πρόκειται για μια βιογραφία του Αλεξάντρ Βαλίσεβιτς Κολτσάκ, ναυάρχου του ρωσσικού Ναυτικού στην διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και ηρωικό ηγέτη των Λευκών, του μοναρχικού/εθνικιστικού στρατού στην περίοδο του Ρωσσικού Εμφυλίου, που ακολούθησε το πραξικόπημα του Λένιν τον Οκτώβριο του 1917.


Η ταινία χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση Πούτιν σε μία προσπάθεια αποκατάστασης της ιστορικής αλήθειας, που για δεκαετίες ήταν προνόμιο των μπολσεβίκων. Μάλιστα είναι η ταινία με την οποία τιμήθηκαν τα 100 χρόνια της ρωσσικής κινηματογραφίας. Η ταινία δεν είναι ξεκάθαρα πολεμική, αλλά συνδυάζει τον ηρωισμό του Κολτσάκ την περίοδο 1916-1920, με τον ατυχή έρωτα του για την Άννα Τιμίρεβα, γυναίκα του καλύτερου φίλου του. Έτσι έχουμε ένα ρώσικο αντίστοιχο του «Δόκτωρ Ζιβάγκο» και του «Τιτανικού».

 Ωμότητες από τους Μπολσεβίκους

 Η ταινία ξεκινά στα παρασκήνια των γυρισμάτων του «Πόλεμος και Ειρήνη» του 1964. Μία ηλικιωμένη αριστοκράτισσα εμφανίζεται στα πλατώ ως κομπάρσος και το παρελθόν της αποκαλύπτεται. Ο πολιτικός υπεύθυνος της ταινίας (μία πιο ήπια λέξη για τον επίσημο λογοκριτή του πανταχού παρόντος σοβιετικού καθεστώτος) δεν την θέλει γιατί ήταν γυναίκα αντεπαναστάτη, αλλά ο σκηνοθέτης Σεργκέι Μπορντάτσουκ είναι κάθετος στην άποψη του ότι χρειάζεται πρόσωπα σαν το δικό της για την ταινία (υπ'όψιν ότι μιλάμε για την απόλυτη μεταφορά του κλασσικού έργου του Τολστόι) Από εκεί και πέρα, η ταινία συνεχίζεται σαν φλας μπακ της αριστοκράτισσας, που αποδεικνύεται ότι είναι η Άννα Τιμίρεβα (Ελιζαβέτα Μπογιάρσκαγια). 

 Βρισκόμαστε στα 1916, στην Βαλτική Θάλασσα στην διάρκεια του Α! Παγκοσμίου Πολέμου. Ο υποναύαρχος Αλεξάντρ Κολτσάκ (Κονσταντίν Καμπένσκυ) είναι υπεύθυνος για την τοποθέτηση ναρκών στην διάρκεια μιας ναυτικής σύγκρουσης με τους Γερμανούς. Μέσα στο χάος που κυριαρχεί ο Κολτσάκ καταφέρνει να καταστρέψει την γέφυρα του γερμανικού πλοίου. Αλλά η τύχη τους χαμογελάει μόνο για λίγο. Ο Κολτσάκ αντιλαμβάνεται ότι το πλοίο του έχει κόψει τον δρόμο φυγής και η μόνη ελπίδα είναι να ξεγελάσουν τους αντιπάλους να περάσουν μέσα από το ναρκοπέδιο των Ρώσσων. Όμως μέσα από το ναρκοπέδιο πρέπει να περάσει και η «Δόξα» του Κολτσάκ. Τότε είναι που σε μια συγκινητική σκηνή οι Ρώσσοι ναύτες και αξιωματικοί αρχίζουν τις προσευχές και καταφέρνουν να περάσουν την μεγάλη δυσκολία. Δύο πράγματα γίνονται αμέσως κατανοητά. Πρώτον ο Κολτσάκ είναι γεννημένος ηγέτης που εμπνέει τους ναύτες να είναι έτοιμοι να τον ακολουθήσουν παντού. Το δεύτερο είναι μια θρησκευτικότητα που είναι διάχυτη σε όλο το έργο. Σε κάθε δύσκολη στιγμή οι αξιωματικοί, γιατροί και στρατιώτες επικαλούνται την βοήθεια του Θεού, δείχνοντας ότι και οι πιο γενναίοι πολεμιστές έχουν ανάγκη την μεγαλοσύνη Του. Επίσης, η ταινία δείχνει τον Ιερομάρτυρα Νικόλαο τον Β΄ των Ρομανώφ να προάγει τον Κολτσάκ σε Ναύαρχο. Όλα αυτά αντανακλούν την σημαντικότητα της Ορθοδοξίας στην σημερινή Ρωσία. 

 Όμως όταν φτάσει στην Φιλανδία, ο Κολτσάκ θα συναντήσει την Άννα Τιμίρεβα, γυναίκα του υφιστάμενου και καλύτερου φίλου του Σεργκέϊ Τιμίρεφ. Από εκεί και πέρα θα εξελιχθεί ένας δυνατός έρωτας που έμεινε αθάνατος, φέρνοντας επανάσταση στις δύο οικογένειες, παράλληλα με την επανάσταση στην πατρίδα τους. Και αν ο πρώτος έχει για αντίβαρο τις μεγάλες αξίες των δύο εραστών, η επανάσταση των Μπολσεβίκων (ή καλύτερα πραξικόπημα όπως αναφέρεται και στην ταινία) δείχνεται στην πιο απεχθή της μορφή. Αξιωματικοί εκτελούνται εν ψυχρώ στο δάσος ή βυθίζονται με μια πέτρα δεμένη στα πόδια ή τον λαιμό.

 Η τελευταία αυτή σκηνή είναι που προκαλεί ανατριχίλα. Αντίθετο αίσθημα δημιουργούν η σκηνή που ο Κολτσάκ προτιμά να πετάξει το ξίφος του στην θάλασσα παρά να το παραδώσει στους μπολσεβίκους, και η σκηνή, όπου καλεί τους Λευκούς να αναβιώσουν την Άγια Ρωσία και τις αξίες της. Η πρώτη μάλιστα κινηματογραφείται υποβρύχια με εμφανή τον Σταυρό στην λαβή 

 Γενικά έχουμε μία αποκατάσταση η ακόμα και αγιοποίηση του Κολτσάκ, με δυο πανέμορφους ηθοποιούς που θα μπορούσαν να συγκριθούν με το ντουέτο Ντε Κάπριο και Γουίνσλετ. Η ταινία επίσης αποδεικνύει ότι οι Ρώσσοι με το ένα δέκατο του προϋπολογισμού ενός χολυγουντιανού έπους, κάνουν καλύτερες ταινίες. Υπάρχει η κλασσική δυσπιστία των Ρώσσων ενάντια στους ξένους, με την ταινία να αρχίζει με την επίθεση των Γερμανών και τελειώνει με την προδοσία του Κόλτσακ από έναν Γάλλο αξιωματικό, που υποτίθεται ότι ήταν σύμμαχός του. Και φυσικά οι καλοί είναι αποκλειστικά οι Λευκοί, στέλνοντας κύματα περηφάνειας και ρίγους σε μοναρχικούς και πατριώτες. Μια μεγάλη ταινία που αγνοήθηκε στην Ελλάδα, χάρις στις ιδεοληψίες της αριστεράς και που μπορεί να βρεθεί μόνο κατόπιν παραγγελίας στο εξωτερικό.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013

Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΑΡΕΝΜΠΟΊΜ ΕΓΙΝΕ 71 ΕΤΩΝ


Ο Ντάνιελ Μπάρενμποϊμ γεννήθηκε το 1942 στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής από ρωσσοεβραίους γονείς. Ο Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ τον αποκάλεσε "φαινόμενο" όταν ήταν μόλις 11 ετών και τον κάλεσε να παίξει με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Βερολίνου το "Πρώτο Κονσέρτο" του Μπετόβεν. Όμως ο πατέρας του θεωρούσε ότι ήταν πολύ νωρίς ένα εβραιόπουλο να παίξει ξανά στην Γερμανία μετά τον Πόλεμο. Το 1955 σπούδασε αρμονία με την νεοκλασσική συνθέτρια Νάντια Μπουλανζέ.

 Στις 15 Ιουνίου 1967 παντρεύτηκε την διάσημη Γαλλίδα τσελίστρια Ζακελίν ντε Πρέ, η οποία ασπαστηκε τον Ιουδαϊσμό. Μάρτυρα΄ς στον γάμο του ήταν ο Ινδός μαέστρος Ζεχτά. Ο Μπρενμπόίμ και η Πρέ έμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατο της τελευταίας από σκλήρυνση κατά πλάκας το 1987 Το 1973 άρχισε να διευθύνει όπερα ξεκινώντας με τον "Ντον Τζιοβάννι" του Μότσαρτ και το 1981 έκανε το ντεμπούτο του στο Μπαϋρώυτ, όπου διεύθνε συχνά μέχρι το 1999. Γενικά θεωρείται ο καλύτερος διευθυντής για έργα του Βάγκνερ στην μεταπολεμική περίοδο. Είναι ένας απ' τους πιο αυστηρούς και θαρραλέους επικριτές της πολιτικής του Ισραήλ απέναντι στην Παλαιστίνη, και έχει ιδρύσει μαζί με τον Παλαιστίνιο συγγραφέα Έντουαρντ Σαΐντ την West-Eastern Divan Orchestra, με έδρα τη Σεβίλλη της Ισπανίας, στην οποία συμμετέχουν νέοι Άραβες και Εβραίοι μουσικοί. Έχει ταυτόχρονα Ισραηλινό διαβατήριο και διαβατήριο της Παλαιστινιακής Αρχής. Το 2001 ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις στο Ισραήλ διευθύνοντας ένα κονσέρτο με έργα του Βάγκνερ, που είναι ουσιαστικά ταμπού για τους Ισραηλινούς, λόγω της σύνδεσής τους με το Τρίτο Ράιχ. Στους αντιπάλους του αρέσει να θυμίζειτο γεγονός ότι και ο Θέοντορ Χέρζλ, ο πατέρας του Σιωνισμού, ήταν μεγάλος λάτρης του Βάγκνερ.


O MEΓΑΛΟΣ ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΑΡΕΝΜΠΟΪΜ ΔΙΕΥΘΥΝΕΙ ΤΗΝ "ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΥΡΙΩΝ" ΑΠΟ ΤΟ "ΔΑΚΤΥΛΙΔΙ" ΤΟΥ ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΒΑΓΚΝΕΡ

 

Δημήτριος Γούναρης: Ο ιδρυτής της ελληνικής Δεξιάς

άρθρο του Χρήστου Χαρίτου στην εφημερίδα "Ελεύθερη Ώρα"

Ο Δημήτριος Γούναρης εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής στην Πάτρα στις 20 Νοεμβρίου 1902. Αξίζει να τονισθεί, ότι εκλέχθηκε ως ανεξάρτητος βουλευτής, μη δεχόμενος να συμπεριληφθεί στις λίστες των δύο μεγάλων κομμάτων της εποχής του, του Νεωτερικού Κόμματος του Γεωργίου Θεοτόκη και του Εθνικού Κόμματος του Θεόδωρου Δεληγιάννη. Οι σπουδές του σε Γερμανία και Γαλλία τού προσέφεραν την ευκαιρία να δει από κοντά την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, η οποία απείχε παρασάγγας από το ελλαδικό κρατικό μόρφωμα, που είχε από τότε την φαυλοκρατία και τον νεποτισμό ως χαρακτηριστικά του. 

 Τα αναμορφωτικά του γνωρίσματα φάνηκαν αμέσως. Το 1906 ζήτησε να καθιερωθεί το μονοεδρικό εκλογικό σύστημα, ώστε τα κόμματα να επιλέγουν τους καλύτερους ως υποψηφίους. Τον Ιούνιο του 1908 έγινε υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Θεοτόκη. Ήταν ο υπουργός που καθιέρωση την φορολογία των ανωνύμων εταιριών και την υποχρεωτική δημοσίευση των ισολογισμών. Η πολιτική υπονόμευση που δέχθηκε για αυτά τα ριζοσπαστικά για την εποχή του μέτρα, τον οδήγησε σε παραίτηση το 1909. Το κίνημα στο Γουδί τον βρήκε αντίθετο, όχι ως προς τις διακηρύξεις, αλλά ως προς τον εξωθεσμικό του χαρακτήρα. Ο ίδιος ήταν πιστός κοινοβουλευτικός, βλέποντας όμως και πολεμώντας τις παθογένειες του συστήματος. Η σύγκρουσή του με τον Βενιζέλο εκδηλώθηκε με σφοδρότητα το 1914, όταν ο Βενιζέλος προσπάθησε να απαγορέψει με διάφορες διατάξεις το δικαίωμα της απεργίας. Ο Γούναρης υπερασπίσθηκε το δικαίωμα απεργίας των εργατών στο όνομα των χριστιανικών αξιών, εκθειάζοντας παράλληλα την κοινωνική πολιτική του Βίσμαρκ στην Γερμανία. Σε αντιπαράθεση με τον Βενιζέλο, ίδρυσε το Κόμμα Εθνικοφρόνων το 1915.

 Την ίδια περίοδο (1916), ο Νικόλαος Στράτος ίδρυσε το Εθνικό Συντηρητικό Κόμμα, ολοκληρώνοντας το εύρος των πρώτων δεξιών κομμάτων στην Ελλάδα. Στα χρόνια του εθνικού διχασμού στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Γούναρης συντάχθηκε με τον βασιλιά Κωνσταντίνο και το αντιβενιζελικό στρατόπεδο, γιατί έβλεπε την «ουδετερότητα» ως πιο εθνικά ωφέλιμη, καθώς η Αντάντ δεν διασφάλιζε τα βόρεια σύνορά μας έναντι της Βουλγαρίας. Η δικαίωση του Κωνσταντίνου αποδείχθηκε και στην άρνηση της Ελλάδος να συνδράμει την Αντάντ στην απόβαση της Καλλιπόλεως, κατόπιν αρνητικής στρατιωτικής εισηγήσεως του Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος προείδε την συντριβή των Συμμάχων. 

Ο Γούναρης ορκίσθηκε πρωθυπουργός τον Φεβρουάριο του 1915, αλλά ηττήθη στις εκλογές του Μαΐου. Το απόλυτο χάσμα με τον Βενιζέλο προκλήθηκε στα Νοεμβριανά του 1916, όταν ο Βενιζέλος με τις αγγλογαλλικές ξιφολόγχες χώρισε την Ελλάδα στα δύο και ολοκληρώθηκε τον Ιούνιο του 1917, με την εξορία των Γούναρη, Μεταξά, Δραγούμη στην Κορσική ως «γερμανόφιλων», ασκώντας κατ’ ουσίαν ο Βενιζέλος δικτατορικές εξουσίες. Οι δήθεν δημοκρατικές καταβολές της «μεγάλης δημοκρατικής παρατάξεως» είναι μεγάλο ψέμμα και αποδεικνύεται με το πλήθος των πραξικοπημάτων που έπραξε το 1922, το 1925, το 1933 και το 1935. Ο Γούναρης επανήλθε στην Ελλάδα από την εξορία, λίγο προ των εκλογών της 1ης Νοεμβρίου 1920. Έχοντας ιδρύσει το Λαϊκό Κόμμα στις 17 Οκτωβρίου, σήκωσε όλο το βάρος της δεξιάς «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως». Αξίζει να τονισθεί, ότι τα λαϊκά κόμματα ιδρύθηκαν στην Ευρώπη την δεκαετία 1910-20, υπό τις ευλογίες της Καθολικής εκκλησίας, στον αντίποδα των σοσιαλιστικών κομμάτων. Η διαφορά με τα φιλελεύθερα κόμματα ήταν ότι τα λαϊκά ήταν συντηρητικά και κοινωνικώς διαταξικά, καθώς αγκάλιαζαν τα φτωχά κοινωνικά στρώματα. 

 Ο Γούναρης ορκίσθηκε πρωθυπουργός στις 26 Μαρτίου 1921. Αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι στον Μικρασιατικό αγώνα. Παρέλαβε τον Ελληνικό στρατό στους 80.000 άνδρες και τον αύξησε στους 220.000 το 1922, καλώντας στα όπλα πέντε επιπλέον κλάσεις Ελλήνων. Το γεωπολιτικό περιβάλλον όμως είχε αλλάξει άρδην. Γαλλία και Ιταλία έπαιρναν ανοικτά πλέον το μέρος της Τουρκίας, η Αγγλία κρατούσε επαμφοτερίζουσα στάση, ενώ οι μπολσεβίκοι του Λένιν ενίσχυαν συνεχώς τον τουρκικό στρατό, ανταποδίδοντας την αποστολή του Ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στον Ρωσικό εμφύλιο από τον Βενιζέλο. Στο εσωτερικό τα πράγματα ήταν απελπιστικά. Ο στρατός και οι Έλληνες είχαν κουρασθεί να πολεμάνε συνεχώς μία δεκαετία, το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) υπονόμευε ανοικτά τον εθνικό αγώνα, τα δημόσια οικονομικά είχαν καταρρεύσει, με την απέλπιδα πατέντα του υπουργού Οικονομικών Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη να κόψει το νόμισμα στην μέση, για να τιθασευθεί ο πληθωρισμός. 

 Στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ο Γούναρης έφερε προς ψήφιση «επαναστατικούς» νόμους, τους οποίους έριξε στην λήθη η Μικρασιατική καταστροφή. Τον Αγροτικό Ν. 2922/22 υπέρ των ακτημόνων, «για την αθρόα αναγκαστική απαλλοτρίωση τσιφλικιών και μοναστηριακών περιουσιών», κάτι που ουδέποτε τόλμησε ο Βενιζέλος. Τον θεμελιώδη Ν. 2868/22, «για την υποχρεωτική ασφάλιση των εργαζομένων», λέγοντας στην Βουλή ότι «εν Ελλάδι δεν υπάρχουν εργάται, ως ελεύθερα όντα, αλλά είλωτες». Για να του επιτεθεί η βενιζελική Εστία γράφοντας ότι «ο κ. Γούναρης κήρυξε τα Σοβιέτ»! Και όχι μόνο αυτά. Ο Γούναρης έφερε στην Βουλή το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Ο νόμος όμως δεν ψηφίσθηκε, καθώς οι βουλευτές του Βενιζέλου το καταψήφισαν! Έπρεπε να περιμένουν οι γυναίκες μία άλλη δεξιά κυβέρνηση, του στρατάρχη Παπάγου, για να λάβουν εκλογικά δικαιώματα. Και ο Γούναρης νομοθέτησε την δυνατότητα δημοψηφίσματος, παραχωρώντας την στον Βασιλιά, στην Βουλή και στον λαό. Αν το 10% των εχόντων δικαίωμα ψήφου συνέλεγε υπογραφές για ένα θέμα, μπορούσε άνευ άλλου εμποδίου να το θέσει σε δημοψήφισμα. Επίσης, αν η Βουλή ψήφιζε ένα νόμο και ο λαός οδηγούσε σε δημοψήφισμα αυτό τον νόμο και επικρατούσε η γνώμη του λαού, τότε ο νόμος της κυβερνήσεως ακυρωνόταν. Αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, πρωτόγνωρες στην Ευρώπη, εν καιρώ πολέμου. 

 Με το Κίνημα των Πλαστήρα-Γονατά, οι φίλοι του τον παρότρυναν να φύγει στο εξωτερικό. Ο ίδιος το αρνήθηκε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Η δίκη-παρωδία των 6 από τους βενιζελικούς τον καταδίκασε σε θάνατο, «για εσχάτη προδοσία»! Οι τελευταίες του στιγμές ήταν συγκλονιστικές. Ζήτησε ο ίδιος να του κάνουν ένεση προκειμένου να μπορεί να σταθεί στα πόδια του, καθώς ήταν κλινήρης με 40 πυρετό και πήγε υποβασταζόμενος στον τόπο εκτελέσεώς του στο Γουδί. Την τεράστια βιβλιοθήκη του την άφησε στον Δήμο Πατρέων. 

 Ένας μέρος της πολιτικής του κληρονομιάς συνέχισε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, υιός της αδελφής του, ο οποίος και ποτέ δεν συγχώρησε τον νεορκισθέντα βασιλιά Γεώργιο Β’, θεωρώντας ότι έπρεπε να παραιτηθεί από τον θρόνο όταν ανακοινώθηκε από το στρατοδικείο η προειλημμένη απόφαση για την εκτέλεση των 6, προκαλώντας με αυτό τον τρόπο την αναβολή των εκτελέσεων. Ανάλογη μαρτυρία παραθέτει ο Θεόδωρος Τουρκοβασίλης, νέος βουλευτής τότε του Λαϊκού Κόμματος. Η λήθη της πολιτείας και της προσφοράς του Δημητρίου Γούναρη είναι ίδιον γνώρισμα της Ελληνικής Δεξιάς, η οποία έχει τεράστιο έλλειμμα ιστορικής και ιδεολογικής συνειδήσεως. 

Και ο εθνικιστικός χώρος όμως δεν έχει ενσκήψει σε πρόσωπα και καταστάσεις που νοηματοδότησαν την ευρύτερη εθνική ιδεολογική ταυτότητα, με αποτέλεσμα η αριστερά να έχει κατισχύσει στην διαμόρφωση της νεοελληνικής ιστορίας. Τα λόγια του Δημητρίου Γούναρη παραμένουν σήμερα προκλητικά επίκαιρα: «Οι πολιτικοί άνδρες έρχονται και παρέρχονται. Μένει αναλλοίωτος η μία και αιωνία ιδέα της πατρίδος». Αυτό ας το έχουν πάντα στο μυαλό τους, όσοι πολιτεύονται στο όνομα του έθνους.

Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Προβάλλεται την Τρίτη 19 Νοεμβρίου στο πλαίσιο του "26ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογάφου" ο "Ουρανός", η αγνοημένη υπερόχη πατριωτική ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου


Πρόκειται όχι μόνο για μια σπάνια προβλημένη πατριωτική ταινία για το Έπος του 40, αλλά και για μια ταινία, το νόημα της οποίας έχει διαστεβλωθεί από την Αριστερά, η οποία την παρουσιάζει ως "αντιμιλισταριστική". Αποτέλεσμα όλων αυτών, να μην έχει αγκαλιστεί από τους πατριώτες όπως θα έπρεπε. Ευκαιρία να την δούμε με το νόημα της όπως της πρέπει.

Τάκης Κανελλόπουλος: ένας δωρικός σκηνοθέτης 

Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις ανθρώπων που πολέμησαν στο έπος του ‘40 και πολλά γυρίσματα έγιναν στο χωριό Δρυόβουνο του Νομού Κοζάνης. 
Η μουσική είναι του Αργύρη Κουνάδη, ενώ κιθάρα παίζει ο Δημήτρης Φάμπας, ο οποίος την ίδια περίοδο συνόδευε την Ντόρα Γιαννακοπούλου στο «Γελαστό Παιδί» και τα τραγούδια του «Ομήρου». Λίγο πριν την 28η Οκτωβρίου σε ένα χωριό της Μακεδονίας, η Ανθούλα (Αιμιλία Πίττα) αγαπά τον στρατιώτη Γιάγκο (Φαίδων Γιωργίτσης), ενώ ένας συνάδελφος του, ο Στράτος (Τάκης Εμμανουήλ) αγαπά την Σοφία (Νίκη Τριανταφυλλίδη). Ο πόλεμος τους χωρίζει και οι βασικοί ήρωες (μαζί με τον λοχία και τον δάσκαλο του χωριού) δεν θα επιζήσουν. Το μέτωπο καταρρέει. Οι Έλληνες γυρίζουν ράκη στα σπίτια τους, ενώ οι Γερμανοί μπαίνουν στην χώρα τραγουδώντας. Ξεχάστε το επικό και μερικές φορές, πομπώδες στυλ των συνηθισμένων πατριωτικών ταινιών. Ο Κανελλόπουλος ήταν ένας δωρικός σκηνοθέτης που οι λιτές ασπρόμαυρες ταινίες ανέδιδαν μία φοβερή πνευματικότητα. Σε αυτήν την ταινία, ο Θεσσαλονικιός σκηνοθέτης εξυμνεί «την αποφασιστικότητα, την λεβεντιά και την θυσία των Ελλήνων». Όμως δεν απέφυγε να δείξει την τραγικότητα του πολέμου. Όπως σημείωνε και ο ίδιος: «Προσπαθήσαμε να δείξουμε όχι τον πόλεμο, αλλά τον άνθρωπο μέσα στο πόλεμο».

Ο «Ουρανός» και η διαστρέβλωση της Αριστεράς 

Αυτό βέβαια έκανε την κυρίαρχη αριστερή κριτική να το θεωρεί ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που έδειχνε το πόσο κακός ήταν ο πόλεμος και πως καταστρέφει τον έρωτα και την ειρηνική ζωή. Για μια ακόμα φορά, η Αριστερά υφάρπαξε ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα, διαστρέφοντας το νόημα του. Κατ’ αρχήν η ταινία είναι αφιερωμένη «στους γνωστούς και άγνωστους Έλληνες, που έβαψαν με το αίμα τους το έπος του 1940-1941». Στην αρχή δε του δεύτερου μέρους περιγράφει τους πέντε ήρωες (μαζί με τον ταχυδρόμο, που είναι ο αφηγητής) ως «μία σταγόνα στο ωκεανό δόξας». Άρα η δόξα είναι δεδομένη για τους ήρωες του ‘40. Επίσης ο Κανελλόπουλος δείχνει επίκαιρα της εποχής, τα οποία η πρόσφατη κριτική τα θέλει ως διαστρέβλωση του αντιπολεμικού πνεύματος του έργου από τον παραγωγό. Όμως ο ίδιος ο Κανελλόπουλος, ουδέποτε ανέφερε κάτι τέτοιο. Τα δε επίκαιρα ταιριάζουν στα λεγόμενα των αφηγητών.
 Δίπλα δε στον ηρωισμό υπάρχει και η τραγικότητα του πολέμου. Έτσι όταν οι σειρήνες σημαίνουν πόλεμο, μία μητέρα φοβάται για τον γιο της που είναι στα σύνορα, αλλά όταν βλέπει τους φαντάρους να ξεκινούν για τον πόλεμο σαν να πηγαίνουν για διασκέδαση ο φόβος εξαφανίζεται. Επίσης υπάρχει η αφήγηση στρατιώτη: «Περπατάμε ώρες ατελείωτες πάνω στα χιόνια και τις λάσπες. Τα μάτια βαραίνουν από την αϋπνία. Η άγρια πείνα θολώνει το μυαλό μέσα στο φοβερό αγιάζι του αλβανικού χειμώνα». Αυτή έπεται της φράσης «σπιθαμή με σπιθαμή, κορφή με κορφή, ξανακάναμε Ελληνική την Βόρεια Ήπειρο» από την διήγηση ενός άλλου στρατιώτη.

Ηρωισμός και τραγωδία 

Το συναμφότερο υπάρχει και στην συμπεριφορά των στρατιωτών. Η συντροφικότητα ανάμεσα στους στρατιώτες συνυπάρχει με το κλέψιμο των άρβυλων του νεκρού λοχία για να αντιμετωπιστεί το κρύο. Η αυστηρότητα ενός ταγματάρχη προς ένα στρατιώτη συνάδει με το κλάμα του σαν μικρό παιδί, όταν αυτός ο στρατιώτης σκοτωθεί.

 Όσο αφορά την κινηματογράφηση του ίδιου του έργου έχουμε μία απέραντη γαλήνη του τοπίου στο πρώτο μέρος και υποβλητικά τοπία στο δεύτερο. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία δίνει ευκαιρία στον Κανελλόπουλο να παίξει με τα παιχνίδια φωτός και σκιάς, τονίζοντας έτσι ψυχολογικές αντιθέσεις ανάμεσα στους ήρωες και το φυσικό περιβάλλον και δίνοντας καλύτερα τον στοχασμό του για την πορεία της Ιστορίας. Όσο για τις ερμηνείες είναι φυσικές και απλές. Γιατί όμως είναι πατριωτική ταινία; Στο τελευταίο μέρος οι στρατιώτες θλίβονται γιατί ενώ κέρδιζαν τον πόλεμο, ξαφνικά είναι οι χαμένοι. Ο Στράτος δεν αντέχει την οπισθοχώρηση και αυτοκτονεί. Υπάρχει πιο πατριωτική στάση από αυτήν; Αν η ταινία ήταν αντιπολεμική, δεν θα αυτοκτονούσε, αλλά σκεπτόμενος την Σοφία θα παρέμενε στην ζωή. Το ίδιο ισχύει και για την αντιπαράθεση της αρχής («Πόσο τον αγαπώ Θεέ μου!») και του τέλους («Καημένη Πατρίδα»), όπου ο Κανελλόπουλος δείχνει τι «καίει» τις γυναίκες και τι τους άνδρες. Σε αυτήν την αντιπαράθεση οι στρατιώτες δεν νοιάζονται για τα προσωπικά τους, όπως οι γυναίκες, αλλά για το γενικό δράμα που είναι η κατοχή της Πατρίδας. 
Καιρός να ανακαλύψουν οι Έλληνες πατριώτες μία πατριωτική ταινία μεγάλου βεληνεκούς και οι αριστεροί να σταματήσουν για μια ακόμα φορά την διαστρέβλωση. 

 Η ταινία προβάλλεται την Τρίτη 19 Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη 1 (Ιερά Οδός και Μεγάλου Αλεξάνδρου) στις 18:30.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Η "ΗΛΕΚΤΡΑ" ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟ "26ο ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΥΡΩΠΑΊΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΥ"


Προβάλλεται το Σάββατο 16 Νοεμβρίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στο πλαίσιο του 26 Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, που ξεκινάει αύριο, η κλασσική "Ηλέκτρα" (1962) του Μιχάλη Κακογιάνη.

 Η ταινία, μία από τις πιο διάσημες της "Φίνος Φιλμ", είναι κινηματογραφική μεταφορά της ομώνυμης τραγωδίας του Ευρυπίδη . Πρωταγωνιστούν οι Ειρήνη Παππά στον ομώνυμο ρόλο που την έκανε διάσημη, ο Γιάννης Φέρτης στον ρόλο του Ορέστη, η Αλέκα Κατσέλη στον ρόλο της Κλυταιμνήστρας και ο Μάνος Κατράκης στον ρόλο του παιδαγωγού. Την μουσική έγραψε ο Μίκης Θεοδωράκης χρησιμοποιώντας παραδοσιακά όργανα’. Σύνοψη Ο Αγαμέμνων επιστρέφει θριαμβευτής από τον πόλεμο της Τροίας, αλλά δολοφονείται από την άπιστη και δόλια γυναίκα του, Κλυταιμνήστρα και τον εραστή της, Αίγισθο. Ο γιος του, Ορέστης, φυγαδεύεται από τον παιδαγωγό του, αλλά η κόρη του, Ηλέκτρα, παραμένει στις Μυκήνες και βλέπει τον Αίγισθο να παντρεύεται τη μητέρα της. Με τον καιρό φουντώνει μέσα της το μίσος και ζητά εκδίκηση. Όταν επιστρέφει ο αδελφός της, Ορέστης, σχεδιάζουν μαζί τη δολοφονία του Αίγισθου, και αφού ο Ορέστης τον σκοτώσει, η Ηλέκτρα του υπενθυμίζει ότι πρέπει να τιμωρηθεί και η μητέρα τους. 

Η “Ηλέκτρα” του Μιχάλη Κακογιάννη, έχει χαρακτηριστεί ως η πιο άρτια και υποδειγματική μεταφορά αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στον κινηματογράφο. Υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας την ίδια χρονιά, ενώ κέρδισε το βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής μεταφοράς στο Φεστιβάλ των Καννών. Συνολικά κέρδισε περισσότερες από 24 τιμητικές διακρίσεις και βραβεία. Οι κριτικές της ταινίας υπήρξαν ενθουσιώδεις και με θετικά σχόλια αναφέρθηκαν στο συγκεκριμένο έργο του Κακογιάννη οι «New York Times», που θεωρούν την «Ηλέκτρα» «εκθαμβωτική εκμετάλλευση του κινηματογραφικού μέσου που μετουσιώνει το χρυσάφι της προφορικής ποίησης σε μια άλλη μορφή τέχνης». Για τη «Le Monde» το συνολικό έργο «ήταν ένα εκπληκτικό κατόρθωμα, μια ταινία συγκλονιστική, που βγάζει από τον καθένα μας ό,τι καλύτερο έχει μέσα του» 

 * Η ταινία προβάλλεται το Σάββατο 16 Νοεμβρίου στις 22:15 στην Ταινιοθήκη 2 (Ιερά Οδός 46 & μ. Αλεξάνδρου) και με γαλλικούς υπότιτλους

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΑΝ ΧΘΕΣ H ΠΡΙΓΚΗΠΙΣΣΑ ΓΚΡΕΗΣ ΤΟΥ ΜΟΝΑΚΟ


Η Πριγκήπισσα Γκρέης γεννήθηκε ως Γκρέης Πατρίτσια Κέλλυ στην Φιλαδέλφεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Στα 6 χρόνια που διήρκεσε η καριέρα της στο Χόλλυγουντ γύρισε μόνο 11 ταινίες αλλά το όνομα της έγινε ταυτόσημο με την αρισοτκρατική χάρη και το σικα΄το ντύσιμο. Έγινε διάσημη στο πλευρό του Γκάρυ Κούπερ στην ταινία "Το τραίνο θα σφυρίξει τρείς φορές" του Φρεντ Τσίνερμαν και κέρδισε Όσκαρ για την "Χωριατοπούλα" του Τζώρτζ Σήτον. Έχει συνεργασθεί τρείς φορές με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ στον "Σιωπηλό Μάρτυρα (1954)', το "Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως" (1956) και το "Κυνήγι του Κλέφτη" (1955) Η τελευταία της ταινία ήταν η "Υψηλή Κοινωνία" του 1956 όπου ο Μπίγκ Κρόσμπυ και ο Φρανκ Σινάτρα ανταγωνιζόταν για την καρδιά της. 

Το1955 στην διάρκεια του Φεστιβάλ Καννών έκανε μια φωτογράφηση για λογαριασμό του διάσημου περιοδικού "Παρίς Μάτς" που έγινε στα ανάκτορα του Μονακό. Εκεί ήταν που γνωρίσθηκε με την Αυτού Γαλήνια Υψηλότητα Πρίγκηπα Ρενιέ τον Γ!, ο οποιός ανήκει στον Βσιλικό Οίκο των Γκαριμάλντι που κυβερνά το Μονακό από την εποχή του Μεσαίωνα. Παντρεύτηκαν στις 18 Απριλίου 1956 και γέννησε τρία παιδιά: την Καρολίνα, Πριγκήπισσα του Ανόβερου, τον Κλήρονομικό Πρίγκηπα Αλβέρτο και την Στεφανί, Πριγκήπισσα του Μονακό. Με τον γάμο της παράτησε την καρριέρα της ως ηθοποιός και απαγορεύτηκε η προβολή των ταινιών της. Για να μην στερηθεί ενδιαφερόντων ίδρυσε το Ίδρυμα Τεχνών "Πριγκήπισσα Γκρέης" και έγινε μέντορας των Τεχνών στο πριγκηπάτο του Μονακό.  Υπήρξε διευθύντρια του Ερυθρού Σταυρού της χώρας της και λόγω των δεσμών της με το Χόλλυγουντ μπορούσε να φέρνει μεγάλα ονόματα, όπως ο Φρανκ Σινάτρα και ο Κάρυ Γκράντ στο ετήσιο χορό του ιδρύματος για τα ορφανά. Επίσης υπήρξε επίσημο μέλος του οργανισμού "Λα Λάτσε" (Το Γάλα) που προωθούσε τον θηλασμό του μητρικού γάλατος. 

 Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1982, ενώ επέστρεφε οδικώς μαζί με τη μικρή της κόρη της Στεφανί, από το εξοχικό τους στην επαρχία, η πριγκίπισσα Γκρέις είχε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο που την έκανε να χάσει τις αισθήσεις της και να ρίξει το αυτοκίνητο στο γκρεμό. Το σώμα της ανασύρθηκε από το αυτοκίνητο αλλά είχε υποστεί πολλαπλά κατάγματα κι είχε πέσει σε κώμα. Μεταφέθηκε στο νοσοκομείο του Μονακό όπου της διαγνώστηκε σοβαρή εγκεφαλική βλάβη. Η οικογένεια της αποσυνέδεσε το μηχανισμό που την κρατούσε στη ζωή. Η κόρη της Στεφανί είχε υποστεί σοβαρό κάταγμα στην αυχενική μοίρα και αναγκάστηκε να φορέσει κολάρο . 

Η κηδεία της έγινε στις 18 Σεπτεμβρίου στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου στο Μονακό. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους στην κηδεία της ήταν οι πρώην συμπρωταγωνιστές της Τζέιμς Στιούαρτ και Κάρι Γκραντ. Ενώ την κηδεία της παρακολούθησαν από την τηλεόραση 100 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως. Ο πρίγκηπας Ρενιέ που δεν ξαναπαντρεύτηκε κηδεύτηκε στο πλευρό της μετά το θάνατό του το 2005.

Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΝΗΛ ΓΙΑΝΓΚ ΓΙΝΕΤΑΙ 68: Ο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΡΟΚΕΡ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΕΞΙΟΣ


Ο Νηλ Γιανγκ ανανέωσε τις λευκές παραδοσιακές μουσικές της Αμερικής φολκ και κάντρυ και υπήρξε από τους μουσικούς "προφήτες" του grunge ήδη από το 1969. Στην δεκαετία του 80 ψήφισε Ρέηγκαν και στήριζε τον Μπούς. 

Στο κάντρυ άλμπουμ του Old Ways εξύμνησε τον παραδοσιακό τρόπο ζωής θεωρώντας ότι "ο ροκ τρόπος ζωής δεν σε αφήνει να γεράσεις με αξιοπρέπεια" Τo τραγούδι του Rockin in the Free World έγινε ύμνος των συντηρητικών για την πτώση του κομμουνισμού αλλά και το Ισλάμ. ¨ομως συνέχισε να κάνει γνωστό στον κόσμο την ιστορία του Τείχους του Κομμουνισμού. ΄ Το 1985 μαζί με τον Γουίλλυ Νέλσον και τον Τζων Κούγκαρ Μέλλενκαμπ συνίδρυσε και συνοργάνωσε την σειρά φιλανθρωπικών κονσέρτων Farm Aid . Σκοπος του "Φαρμ Αίηντ" ήταν να να μην χάσουν οι Αμερικανοί αγρότες τις φάρμες από δάνεια στις τράπεζες και το 1997 βοήθησε να περάσει σχετικός αμερικάνικος νόμος υπέρ των αγροτών. Έκτοτε οργανώνει και παίζει στο Farm Aid για να στηριχθούν οι μικρομεσαίες φάρμες ενάντια στους κολοσσούς τύπου Μοσάντο και να υπάρχει καλό φαγητό γαι όλους από αυτές. 

 Το 2001 με το Let's Roll εξύμνησε τους ηρωϊκούς ταξιδιώτες της τρίτης πτήσης της 11ης Σεπτεμβρίου που επιτέθηκαν σε αυτούς που τους κρατούσαν όμηρους. Σόκαρε τους αριστερούς/χίπις οπαδούς του όταν υπερασπίσθηκε τα μέτρα του Μπούς ενάντια στη τρομοκρατία θεωρώντας τα αναγκαίο και προσωρινό συμβιβασμό για όσους πιστεύουν σε συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Παίζει φιλανθρωπικές συναυλίες για άτομα με δυσλεξία και ΑΜΕΑ , καθότι ο ίδιος έπασχε από την πρώτη και από άνοια. Πολιτικά συνεχίζει να είναι ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους και τους συντηρητικούς του Δημοκρατικού Κόμματος.

ENA TΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 13:00 Η ΤΕΧΝΗ ΣΤΑ ΟΡΘΑ ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ "ΑΔΑΜΑΣΤΟΣ: ΤΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΦΟΙΝΙΚΑ"

ΑΝΡΙ ΝΤΕ ΒΕΡΓΙΕ, ΚΟΜΗΣ ΤΟΥ ΡΟΣΖΑΚΕΛΕΝ, ΗΓΕΤΗΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΡΧΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΒΑΝΔΕΑΣ


"Αν προχωρήσω ακολουθήστε με, αν υποχωρήσω σκοτώστε με, αν πεθάνω εκδικηθείτε με

 Από όλους τους στρατηγούς της Μοναρχικής και Καθολικής Μεγάλης Στρατιάς της Εξέγερσης της Βανδέας (1793-1796), ο Ανρί Κόμης του Ροσζακελέν (εδώ σε πίνακα του Γκερίν με το Σύμβολο της Ιερής Καρδιάς του Ιησού στο πέτο του) ξεχώριζε για την αριστοκρατική του καταγωγή, την νεανική του ομορφιά, τον ζήλο του και την εξαιρετική του τόλμη. Εύκολα θα γινόταν λοιπόν η μεγάλη διασημότητα του κινήματος αγροτών και αριστοκρατών που αντιστεκόταν στον αντικληρικαλισμό και πρωτομπολσεβικισμό της Γαλλικής Επαναστάσεως. Γεννημένος στις 30 Αυγούστου 1772 κοντά στο Σατώ ντε Ντυμπελιέ κοντά στο Σατιλιόν, ο Ροσζακελέν έγινε διάσημος όταν στις 10 Αυγούστου 1792 υπερασπίσθηκε ως αξιωματικός της Συνταγματικής Φρουράς του Βασιλέα Λουδοβίκου ΙΣΤ! το Παλάτι της Τυλεριέ από τον επαναστατικό όχλο. 

Όταν επέστρεψε στο σπίτι του, προσπάθησε να αποφύγει την γενική επιστράτευση, ένα κόλπο των Ιακωβίνων για να παρουσιάσουν "το Έθνος στα όπλα" Κατέφυγε λοιπόν στα κτήματα του ξεδέλφου του Μαρκήσιου Λουί Μαρί Ζοσέφ Μασκύρ στο Πουατού για να ενωθεί με τις μοναρχικές δυνάμεις. Σύντομα τα δύο ξαδέλφια βρέθηκαν να πολεμούν με τον στρατό του Μωρίς ντε Ελμπέ και του Μαρκησίου του Μονσάμπ. Εκεί ο Ανρί, Κόμης του Ροσζακελέν έδειξε μεγάλη επιδεξιότητα και γενναιότητα στην μάχη εμπνεόντας τους υπόλοιπους. Αυτές του οι ικανότητες μαζί με το γεγονός ότι ήταν γεννημένος ηγέτης, νέος και όμορφος έκανε τους στρατιώτες να τον ακολουθούν παντού. Τότε ήταν που έδωσε την διάσημη διαταγή στους στρατιώτες του: "Αν προχωρήσω ακολουθήστε με, αν υποχωρήσω σκοτώστε με, αν πεθάνω εκδικηθείτε με" Μόνο με λίγες χιλιάδες χωρικούς υπό τις διαταγές του, ο Ροσζακελαίν κατα΄φερε την πρώτη μεγάλη του νίκη επί του Γαλλικού Επαναστατικού Στρατού στις 13 Απριλίου 1793. Από εκί και πέρα 3 Μαϊου επέτυχε νίκη στην Μπρεσουίρ, στις 25 Μαϊου στην Φονταινέ λε Κόμτ και στις 9 Ιουνίου στην Σωμύρ. Ήταν τότε που η Επαναστατική Συνέλευση διέταξε την γενοκτονία των εξεγερμένων της Βανδέας. 

Ο Κόμης του Ροσζακελέν δεν ποτοήθηκε και ενέπνευσε τον Στρατό της Βανδέας να πολεμήσει την στιγμή που ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν όλα και να πάνε να καλλιεργήσουν τα κτήματα τους. Οδήγησε τον στρατό του σε νίκη στο Σατοναί τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Όμως χρειάσθηκε να υποχωρήσει στον ποταμό Λείγηρα μετά την΄συντριπτική ήττα στην Σολέ στις 17 Οκτωβρίου 1793. Παρόλη την ήττα, στις 20 Οκτωβρίου ο Ροσζακελέν θα ανακηρυσσόταν αρχιστράτηγος της Καθολικής και Μοναρχικής Μεγάλης Στρατιάς αντικαθιστώντας τον Ελμπέ που είχε στραυματιστεί σοβαρά στην Μάχη της Σολέ. Γρήγορα απέδειξε τις στρατηγικές του ικανότητες. Επιτέθηκε ενάντια στην Γκραβίλ και κατέλαβε την Αβράνς στις 12 Νοεμβρίου.

 Όμως στις 14 Νοεμβρίου νικήθηκε στην Γκανβίλ και αναγκάσθηκε να υποχωρήσει στην Αβράνς για να ξαναδιαβεί τον Λείγηρα. Κυνηγημένος από τις υπεράριθμες δυνάμεις των Φρανσουά Σεβερίν Μαρσώ, Ζαν Μπαπτίστ Κλεμπέ και Ζοσέφ Βέστερμαν ο στρατός του κατασφάχθηκε στο Μάν στις 12 Δεκεμβρίου και στο Σαβεναί στις 23 Δεκεμβρίου. Παρόλα αυτά ο ίδιος ο Ανρί ντε Ροσζακελαίν κατάφερε να γλυτώσει και συνέχισε πετυχημένο αντάρτικο ενάντια στις Επαναστατικές Δυνάμεις μέχρι που σκοτώθηκε στην Νουαλιέ στις 28 Ιανουαρίου 1794. 

 Σήμερα ο Ανρί Κόμης του Ροσζακελαίν θεωρείται το πρότυπο του ρομαντικού μοναρχικού, του ηρωικού ηγέτη και για την διάσημη διαταγή του που ακομα συγκλονίζει και εμπνέει: "Αν προχωρήσω ακολουθήστε με, αν υποχωρήσω εκτελέστε με, αν πεθάνω εκδικηθείτε με"

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Δείτε το τρέηλερ του σέκουελ του "300" την "Άνοδο της Αυτοκρατορίας" για την Ναυμαχία της Σαλαμίνας και του Αρτεμισίου

Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΗΡΩΊΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

"Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Ο Αδάμαστος" του Θάνου Κρεμίτση, μία από τις δημοφιλέστερες ταινίες των τελευταίων "Νύκτων Πρεμιέρας" (δύο sold out προβολές), βγαίνει αυτήν την Πέμπτη αποκλειστικά στο "Ιντεάλ" (Πανεπιστημίου 46) από την Filmboy Pictures. H ταινία έχει ήδη αποσπάσει βραβείο "Σκηνικών και Κοστουμιών", ενώ προτάθηκε και για βραβείο "Διεύθυνσης Φωτογραφίας" στο Διεθνές Φεστιβάλ Κύπρου 2013. 

Η ταινία έχει γυρισθεί από την ομάδα Underworld και βασίζεται στο ομώνυμο κόμικ του Γιάννη Ρουμπούλια, το οποίο έχει κερδίσει πολλά βραβεία Comicdom. Kρατά δε ο ίδιος τον βασικό ρόλο στην ταινία. Η ιστορία της ταινίας λαμβάνει χώρα 200 χρόνια μετά από το τέλος του κόμικ, στις χώρες του Βορρά και συγκεκριμένα στη Νοσβαλδία, την οποία πλέον διαφεντεύει η Αυτοκρατορία του Δρακοφοίνικα, η οποία έχει κατακτήσει μεγάλο μέρος του Κόσμου του Έλεμπρος.

 Ο «Αδάμαστος» εξιστορεί την ιστορία ενός σκληρού πολεμιστή από τις περιοχές του Βορρά, του Ντράγκαρ (Γιάννης Ρουμπούλιας), ο οποίος είναι σκλάβος ενός ιδιοκτήτη μονομάχων, του Φλάβιου (Γιώργος Μπούγος), και λαμβάνει μέρος σε βρώμικες μονομαχίες για χρήμα και δόξα. Η μοίρα φέρνει τον Ντράγκαρ κοντά στον τόπο του για μια ακόμη φορά, καθώς ο Φλάβιος τον οδηγεί μαζί με άλλους μονομάχους στην Έπαυλη του στρατηγού Ακιλόνιου (Μελέτης Γεωργιάδης), προκειμένου να συμμετάσχει σε αγώνες που οργανώνονται προς τιμήν της κόρης του στρατηγού, της κακομαθημένης Βαλέρια (Κωνσταντίνα Γεωργαντά). Οι σκέψεις του Ντράγκαρ βρίσκονται πάντα πίσω στον τόπο του και στην γυναίκα του την Μπρέννα (Γεωργία Γιαννακούδη) που άφησε πίσω του 4 χρόνια πριν. Μια ευκαιρία παρουσιάζεται στον Ντράγκαρ και καταφέρνει να δραπετεύσει από την Έπαυλη, παίρνοντας μαζί του ως όμηρο την Βαλέρια, προκειμένου να εξασφαλίσει ασφαλές πέρασμα στον τόπο του. Εξοργισμένος από την απαγωγή της κόρης του, ο στρατηγός Ακιλόνιος, μαζί με τον γιο του Οκτάβιο (Κυριάκος Κορογιάννης) πληρώνει έναν μυστήριο κυνηγό επικηρυγμένων, τον Φάλκο (Θάνος Κερμίτσης), μαζί με την ομάδα των μισθοφόρων του, προκειμένου να βρουν τα ίχνη του Ντράγκαρ και της κόρης του.

Και έτσι ξεκινά το κυνήγι. Ο Ντράγκαρ θα κάνει τα πάντα για να γυρίσει πίσω στη γυναίκα του και δεν θα σκύψει το κεφάλι του σε κανέναν. Ο δρόμος του θα είναι στρωμένος με πολλούς κινδύνους και εκπλήξεις, όμως εκείνος είναι αδάμαστος. Έχοντας δει την πρεμιέρα των «Χρονικών του Δρακοφοίνικα» την περασμένη Κυριακή, μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια πολύ καλή προσπάθεια για μια ηρωική ταινία στην Ελλάδα, παρόλο που κάποιοι στο κοινό ήρθαν εκεί για να το κανιβαλίσουν. Όποιος έχει διαβάσει Ρόμπερτ Χάουαρντ θα βρει σκηνές ισάξιες ενός Κόναν και θα ενθουσιαστεί με ένα κράμα πολεμικών σκηνών, μάχες με τέρατα και υπηρέτες χθόνιων θεοτήτων (που αποκτούν αποκρυφιστική χροιά). Τα γυρίσματα έγιναν στην Πάρνηθα, την ορεινή Κορινθία και την Βοιωτία και αν μένεις εκεί κοντά, σε κάνει να απορείς πως δεν κατάφερες να τα δεις με αυτό το μάτι.

 Ένα ταμπού για επική ταινία στην χώρα του «Κυνόδοντα» ξεπεράστηκε, και ένα πολύ καλό σάουντρακ θα μας εξιτάρει αν καταφέρει να βγει σε CD. Bέβαια δεν εχουμε να κάνουμε με ταινία επιπέδου «Τίγρης και Δράκος», «Κόναν ο Βάρβαρος» ή «Μονομάχος». Αυτά χρειάζονται εκατομμύρια για να γίνουν, ενώ οι διάλογοι χρειαζόταν λίγο περισσότερο δούλεμα. Όμως πιστεύω ότι μπορούμε να περηφανεύομασται για την γέννηση του σύγχρονου ηρωικού κινηματογράφου στην Ελλάδα.


Αδάμαστος - Indomitable official trailer από FilmBoy-gr

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΤΡΕΗΛΕΡ ΤΟΥ "ΧΟΜΠΙΤ: Η ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΝΟΣΦΙΣΤΗ" ΤΟΥ ΠΗΤΕΡ ΤΖΑΚΣΟΝ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Μάικλ Κόλλινς: το «Γελαστό Παιδί» ήταν Εθνικιστής

«Ήταν πρωί του Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αέρα, στην ποτισμένη γη. Βλέπω μία κόρη κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί Σπάσε καρδιά μου εχάθη, το γελαστό παιδί».

 Κλείνουν φέτος στις 16 Οκτωβρίου, 120 χρόνια από την γέννηση του Μάικλ Κόλλινς, του στρατιωτικού ηγέτη του IRA στην διάρκεια του Αγώνα για την Ιρλανδική Ανεξαρτησία (1919-1921) και εθνικιστή βουλευτή του Σιν Φέιν. Υπήρξε ο άνθρωπος που γονάτισε μια Αυτοκρατορία και δημιούργησε την Ιρλανδία ως κράτος. Πόσοι όμως ξέρουν ότι είναι και ο πραγματικός ήρωας του «Γελαστού Παιδιού» του Θεοδωράκη, που για χρόνια η Αριστερά το πάσαρε ως «αντιφασιστικό» τραγούδι; 

Από την Εξέγερση του Πάσχα στον Απελευθερωτικό Αγώνα 

Γεννημένος στις 16 Οκτωβρίου 1890, στην κομητεία του Κορκ, ο Μάικλ Κόλλινς εμπνεόταν από παιδί από το πνεύμα του Εθνικισμού. Σε ηλικία 20 ετών, στην διάρκεια της διαμονής του στο Λονδίνο, θα γίνει μέλος της «Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητος» (IRB), μιας μυστικής οργάνωσης που όρκιζε τα μέλη της στην απελευθέρωση της Ιρλανδίας και ήταν υπεύθυνη για τις σημαντικότερες εξεγέρσεις του 19ου αιώνα. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι στην Ιρλανδία ο Εθνικισμός μπορεί να σημαίνει τον απλό πατριωτισμό και μπορεί να υποστηρίζει αυτονομία από την Βρετανία, αλλά όχι πλήρη ανεξαρτησία ή την αποσκίρτηση με κοινοβουλευτικές μεθόδους. Από την άλλη, ο Ρεπουμπλικανισμός σημαίνει το κίνημα για την πλήρη απελευθέρωση της Ιρλανδίας σε συνδυασμό με ένοπλη βία και δημοκρατικό πολίτευμα. Ο Εθνικισμός είναι συνδεδεμένος με τον Καθολικισμό, ο Ρεπουμπλικανισμός είναι περισσότερο κοσμικός. Ήταν ως οργανωτής της IRB, που ο Κόλλινς πήρε μέρος στην Εξέγερση του Πάσχα του 1916, πολεμώντας δίπλα στον Πάτρικ Πηρς στην κατάληψη του Ταχυδρομείου του Δουβλίνου. Θα αναδεικνυόταν επίσης σε μεγάλο ταλέντο τόσο στην οργάνωση επιχειρήσεων, όσο στην χρηματοδότηση της εξέγερσης. Η Εξέγερση του 1916 θα αποτύχαινε τραγικά. Θα άναβε όμως το φυτίλι για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, τρία χρόνια αργότερα. Ο Κόλλινς αρχικά καταδικάσθηκε σε θάνατο. Όμως για να μην δημιουργηθεί συμπάθεια στο πρόσωπο του, εξέτισε μόνο ένα χρόνο φυλάκισης σε φυλακή ασφαλείας. Όταν απελευθερώθηκε, ορίσθηκε διοικητικό μέλος του Σιν Φέιν και διοικητής οργάνωσης των «Ιρλανδών Εθελοντών». Αρχηγός και των δύο, υπήρξε ο εκ των ηγετών της Εξέγερσης του Πάσχα, Ήμον ντε Βαλέρα. Στις εκλογές του 1918, ο Κολλινς εκλέγεται βουλευτής του Κορκ. Όμως μαζί με τους υπόλοιπους βουλευτές του Σιν Φέιν αρνείται να λάβει θέση στην Βουλή του Γουέστμινιστερ. Έτσι το 1919, θα ιδρυθεί η Ντάιλ Έιρεααν, το πρώτο Ιρλανδικό Κοινοβούλιο, με πρόεδρο τον Ντε Βαλέρα. Άπαντες οι βουλευτές συλλαμβάνονται, παρ’ όλες τις προειδοποιήσεις του Κόλλινς, που είχε κατασκόπους παντού και γλύτωσε. Τον Απρίλη του 1919, ο Κόλλινς οργανώνει την απελευθέρωση του Ήμον ντε Βαλέρα, του Άρθουρ Γκρίφιθ και των άλλων βουλευτών. Από εκεί και πέρα, η πολιτική του καριέρα εκτινάζεται στα ύψη. Το καλοκαίρι του 1919, αναλαμβάνει Πρόεδρος της IRB και τον Σεπτέμβριο, Διευθυντής Πληροφοριών του IRA (σωστή απόδοση: Ιρλανδικός Ρεπουμπλικανικός Στρατός), όπως ονομάζονταν πλέον οι «Ιρλανδοί Εθελοντές».

 Ο Μάικλ Κόλλινς και ο Αγώνα της Ανεξαρτησίας

 Στις 21 Ιανουαρίου 1919, με αφορμή την δολοφονία αστυνομικών από μια ομάδα του IRA, ξεκινά ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας. Η βρετανική κυβέρνηση επιβάλει στρατιωτικό νόμο στο νησί και στέλνει τους παραστρατιωτικούς των «Black and Tans». O Μάικλ Κόλλινς απαντά με την ίδρυση των περίφημων «flying columns», ομάδων αντάρτικου, που κτυπούσαν γρήγορα και εξαφανιζόταν. Οι ομάδες αυτές βασιζόταν στην καθοδήγηση τοπικών ηγετών και την ανάπτυξη στρατηγικής από τον ίδιο τον Κόλλινς η τον Ρίτσαρντ Μουλκάχυ. Η καλή γνώση της επαρχίας και η στενή σχέση με τον λαό της, θα αντιστάθμιζε την έλλειψη εφοδίων. Αυτή η τακτική ανέδειξε τον Μάικλ Κόλλινς ως έναν από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του ανταρτοπόλεμου, που αργότερα αντιγράφηκε από την ΕΟΚΑ. Επιπλέον ανακηρύχτηκε Διευθυντής Οικονομικών της Ιρλανδικής Κυβέρνησης, που θα προσπαθούσε να πάρει εθνικό δάνειο από ξένες κυβερνήσεις. Επίσης θα αντικαθιστούσε επάξια τον Πρωθυπουργό ντε Βαλέρα, όσο αυτός έλειπε στην Αμερική. Όμως όταν αρχίσει να εισάγει κρυφά όπλα στην Ιρλανδία, θα γίνει ο Νο1 δημόσιος κίνδυνος για την Βρετανική κυβέρνηση, που θα τον επικηρύξει για 10.000 λίρες της εποχής (360.000 σημερινά ευρώ).

 Η Συνθήκη της Ανεξαρτησίας και ο Ιρλανδικός Εμφύλιος 

Τον Ιούλιο του 1921, ο Κόλλινς θα ανάγκαζε την Αγγλία να υπογράψει συνθήκη ειρήνης. Θα γινόταν επίσης «ο άνθρωπος που δημιούργησε την Ιρλανδία», χάρις στην αγγλο-ιρλανδική Συνθήκη (Δεκέμβριος 1922) που υπέγραψε μαζί με τον Άρθουρ Γκρίφιθ. Σύμφωνα με αυτήν, το Ελεύθερο Κράτος της Ιρλανδίας αποκτούσε δικιά του κυβέρνηση με καθεστώς κτήσης, όπως ο Καναδάς και η Αυστραλία. Η Βόρειος Ιρλανδία παρέμενε τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Η Ιρλανδική Κυβέρνηση θα ορκιζόταν στο Ιρλανδικό Κράτος. Υπήρχε τέλος ένας δευτερεύον όρκος πίστης στον Βασιλέα, ως μέρος όμως της Συνθήκης και όχι με καθολική ισχύ. Οι Άγγλοι απειλούσαν νέο πόλεμο, αν δεν γινόταν δεκτοί οι όροι. Ο Κόλλινς υπέγραψε διστακτικά, αλλά δεν θεωρούσε την συνθήκη τελική. Βγαίνοντας από την αίθουσα συνεδριάσεων, θα δήλωνε προφητικά: «Με αυτήν την συνθήκη, υπέγραψα την θανατική μου καταδίκη». Πράγματι, ο Βαλέρα εξοργισμένος παραιτείται και ο Κόλλινς αναλαμβάνει πρόεδρος της μεταβατικής Προσωρινής Κυβέρνησης. Ο IRA χωρίζεται σε οπαδούς και αντιπάλους της Συνθήκης. Από τους πρώτους θα δημιουργηθεί ο Εθνικός Στρατός, από τους δεύτερους οι Άτακτοι του Ήμον Ντε Βαλέρα. Οι τελευταίοι δεν θα αποδεχόταν το αποτέλεσμα των εκλογών-δημοψηφίσματος για την Συνθήκη και στις 6 Ιουλίου 1922, καταλαμβάνουν τα Ειρηνοδικεία του Δουβλίνου. Ένας δεκάμηνος εμφύλιος ξεκινά και ο Κόλλινς αναλαμβάνει αρχηγός Στρατού. Θα κάνει τα πάντα για να μην χυθεί αδελφικό αίμα, αλλά στις 22 Αυγούστου1922, πέφτει νεκρός σε μια ενέδρα στο Κορκ.

 Ο Κόλλινς, ο Μίκης και το «Γελαστό Παιδί» 

Τo 1957, ο Ιρλανδός επαναστάτης και θεατρικός συγγραφέας, Μπρένταν Μπέαν (1923-1964) γράφει το έργο «Ένας Όμηρος». Σε αυτό ο IRA συλλαμβάνει ένα Εγγλέζο στρατιώτη για να τον ανταλλάξει με κρατουμένους συναγωνιστές. Αν και ο Μπέαν είχε γράψει τραγούδια για το έργο, η ελληνική παράσταση του 1961, είχε μουσική Μίκη Θεοδωράκη με στίχους του Μπέαν, μεταφρασμένους από τον Βασίλη Ρώτα. Στο έργο έπαιζε και τραγουδούσε η Ντόρα Γιαννακοπούλου. Στο έργο κάποιος μιλάει για τον Μάικλ Κόλλινς, που υπέγραψε την «αναθεματισμένη συνθήκη στο Λονδίνο» και τον ντουφέκισαν (οι αληθινοί ρεπουμπλικάνοι). Όμως συμπληρώνει: «Ήταν στρατιώτης μια φορά και πολέμησε καλά για την παλιά υπόθεση (σ.σ. την Ανεξαρτησία) συνέχεια πέντε χρόνια ολάκερα. Τον έλεγαν το γελαστό παιδί. Θα τραγουδήσουμε το τραγούδι μου για αυτόν». Ιδού και οι αρχικοί στίχοι: «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα την στιγμή, σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί». «Γελαστό μου παιδί» ήταν το παρατσούκλι που έδωσε στον Κόλλινς, η μητέρα του Μπέαν, στενή φίλη του Ιρλανδού ηγέτη. Και αυτό επειδή την είχε βοηθήσει όταν ο άνδρας της πήγε φυλακή για συμμετοχή στον IRA. Την επόμενη χρονιά, στην θεατρική παράσταση «Μαγική Πόλη», οι στίχοι μεταλλάχθηκαν σε «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί». Στις δε συναυλίες της Μεταπολίτευσης, σε «σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί». Αυτό όμως δεν συνάδει με τους στίχους «Μόνο να ‘ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι / και μόνον από βόλι Εγγλέζου να ‘χε πάει / κι από απεργία πείνας μέσα στην φυλακή / θα ‘ταν τιμή μου που έχασα το γελαστό παιδί». Υπ’ όψιν οι πρωτότυποι στίχοι του «The Laughing Boy» αντί για «αρχηγό», μιλούσαν για τον Πάτρικ Πηρς και την ανατίναξη του Ταχυδρομείου. Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία για το ποιος είναι το αληθινό «Γελαστό Παιδί». Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι καιρός να σταματήσει η αριστερή παραχάραξη και καπηλεία.

 

«Ζήτω ο Βασιλιάς Χριστός!»: Μεξικανοί Κριστέρος εναντίον άθεης Αριστεράς

Πόσο μακριά μπορεί να πάει κάποιος για να υπερασπισθεί το δικαίωμα στην Πίστη του; Πριν σχεδόν ένα αιώνα, οι απλοί Μεξικανοί, κυνηγημένοι από την άθεη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Πλουτάρκο Κάγιες, πήραν τα όπλα στο όνομα του «Βασιλιά Χριστού και της Παναγίας της Γουαδελούπης». Τους ονόμαζαν Κριστέρος (πολεμιστές του Χριστού) και τον αγώνα τους Κριστιάδα. Αυτόν τον άγνωστο, ακόμα και στο Μεξικό, πόλεμο, έρχεται να μας υπενθυμίσει η «Κατάσταση Πολιορκίας» (αυθεντικός τίτλος For Greater Glory) του Ντην Ράιτ, με τους Άντυ Γκαρσία, Έβα Λονγκόρια και Πήτερ Ο’ Τουλ, που βγήκε κατ’ ευθείαν στο βίντεο. Πως όμως ξεκίνησε ο Πολέμος των Κριστέρος και τι επιπτώσεις είχε στην Ιστορία του Μεξικό; Πριν όμως από αυτό, θα πρέπει να πάμε πίσω στην Μεξικανική Ανεξαρτησία. Με εξαίρεση την περίοδο του Βασιλιά Μαξιμιλιανού, η ιστορία του Μεξικού ήταν ένας διαρκής διωγμός του Καθολικισμού από κάθε είδους οπαδών του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Χάρις σε αποτυχημένους πολιτικούς, το Μεξικό έχασε όλες τις βόρειες κτήσεις της (Καλιφόρνια, Τέξας και Νέο Μεξικό), και μπήκε υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. 

Από τον Ζαπάτα στον Κάγιες 

Το 1910 ξεσπά η Μεξικανική Επανάσταση. Ο Βορράς με τον Πάντσο Βίλα και ο Νότος με τον Ζαπάτα αρχίζουν τον πόλεμο εναντίον του Πορφίριο Ντιάζ και το 1916 τον ανατρέπουν. Το 1917 εκδίδεται το Μεξικανικό Σύνταγμα το οποίο βασίζεται στο Σύνταγμα που είχε προτείνει το 1886 ο Μπενίτο Χουαρέζ. Χαρακτηριστικό είναι το Άρθρο 3 που προέβλεπε ότι τα μαθήματα θα είναι κοσμικά και «θα βασίζονται στην επιστημονική πρόοδο και θα πολεμήσουν την άγνοια, τις επιδράσεις της την δουλειά της, τον φανατισμό της και τις προκαταλήψεις της». Αν δεν το καταλάβατε μιλάει για τον Χριστιανισμό. Επίσης το Σύνταγμα προέβλεπε κατάργηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, αλλά με το Κράτος να ορίζει τον αριθμό των ιερέων ανά περιοχή, που θα μπορούσε να είναι και μηδενικός. Απαγόρευε δε στους ιερείς και τις καλόγριες να φορούν άμφια, να ψηφίζουν και να καταφεύγουν στο δικαστήριο για να βρουν το δίκιο τους. Τέλος απαγόρευε τις δημόσιες θρησκευτικές τελετές. Όμως αυτές οι αμφιλεγόμενες διατάξεις δεν εφαρμόσθηκαν κατ’ ουσία μέχρι το 1924, όταν ο Πλουτάρκο Ελίας Κάγιες διαδέχθηκε τον Αλβάρο Ομπρεγκόν. Όπως οι περισσότεροι ηγέτες της Μεξικάνικης Επανάστασης, έτσι και αυτός ήταν τέκτων και μάλιστα 33ου βαθμού. Πολλοί καθολικοί βλέπουν στην τεκτονική του ιδιότητα την ρίζα για το άσβεστο μίσος του για τον Καθολικισμό.

 Ο βίαιος αντικληρικαλισμός του Κάγιες

Δηλώνει επί του θέματος ο ιστορικός Ρουμπέν Κουεζάδα, συγγραφέας του «Για την Μεγαλύτερη Δόξα - Η αληθινή ιστορία της Κριστιάδα: Ο πόλεμος των Κριστέρος και ο αγώνας του Μεξικού για θρησκευτική ελευθερία»: «Όταν ο Πλουτάρκο Κάγιες ανέλαβε Πρόεδρος του Μεξικού, δεν ήθελε η Εκκλησία να έχει κανένα μέρος στην ηθική εκπαίδευση των πολιτών. Δεν ήθελε ο Θεός να είναι μέρος της ζωής οποιουδήποτε ανθρώπου. Όταν ο Κάγιες ανέβηκε στην εξουσία, ήθελε ο Μεξικανικός πληθυσμός να ανήκει στο σοσιαλιστικό κράτος. Επέμενε ότι η Εκκλησία δηλητηρίαζε τα μυαλά των ανθρώπων και η διδασκαλία της ήταν απειλή για την επαναστατικό τρόπο σκέψης που υποστήριζε. Ο Κάγιες ήθελε να εξασφαλίσει ότι όλοι οι πολίτες θα εκπαιδευόταν κάτω από την κυβερνητική δικτατορία και την κοσμική νοοτροπία». Έτσι από τον Ιούνιο του 1926 , ο Κάγιες όχι μόνο εφαρμόζει τους ήδη ψηφισμένους αντικληρικαλικούς νόμους, αλλά περνάει και άλλους δικούς του, οι οποίοι μένουν στην Ιστορία με το όνομα «Νόμοι του Κάγιες». Με αυτούς εκκλησίες, μοναστήρια και θρησκευτικά σχολεία κλείνουν. Η εκκλησιαστική περιουσία κατάσχεται. Επιβάλλεται πρόστιμο 500 πέσος (250 δολαρίων) για όποιον ιερέα η καλόγρια φορούσε άμφια εκτός Εκκλησίας. Υπήρχε ποινή 5 χρόνων για όποιον ιερέα κριτίκαρε την κυβέρνηση, έστω και σε ιδιωτική συζήτηση. Τέλος οι ξένοι ιερείς απελαύνονται από την χώρα. Όσοι ιερείς παραμένουν, έπρεπε να διαλέξουν ή την συνεργασία με την κυβέρνηση ή να περάσουν στην παρανομία. Οι περισσότεροι προτίμησαν να κρυφτούν σε καινούργιες κατακόμβες στα βουνά για να μην στερήσουν την Θεία Μετάληψη από το ποίμνιο τους. Αυτό είχε ως αντίδραση να ξεκινήσει μία Καθολική αντίσταση, η οποία αρχικά ήταν παθητική. Σε αυτήν συμμετέχουν ο «Εθνικός Σύνδεσμος για την Υπεράσπιση της Θρησκευτικής Ελευθερίας», η «Μεξικανική Ένωση της Καθολικής Νεολαίας» και το καθολικό κόμμα της «Λαϊκής Ενότητας». Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, η Καθολική Εκκλησία, σε συνεννόηση με την Άγια Έδρα αναστέλλει την Θεία Λειτουργία σε όλο το Μεξικό. Ειδικά στις κεντροδυτικές επαρχίες του Τζαλίσκο, του Γκουαναχουάτο και της Ζακατέκας ξεκινά ένα οικονομικό μποϋκοτάζ σε κινηματογράφους και δημόσια μέσα μεταφοράς. Ο Κάγιες θεωρεί την κίνηση ως ανταρσία και κλείνει περισσότερες εκκλησίες. Αρχίζει το κυνηγητό των ιερέων και η απαγόρευση της Θείας Λειτουργίας. Τότε στις 3 Αυγούστου 400 οπλισμένοι Καθολικοί κλείστηκαν στην Εκκλησία της Παναγίας της Γουαδελούπης και άρχισαν τις ανταλλαγές πυροβολισμών με τους ομοσπονδιακούς στρατιώτες. Το αποτέλεσμα 18 νεκροί και 40 τραυματίες. Την επομένη 240 στρατιώτες εισβάλουν στην εκκλησία του Σακουάχο του Μιτσοκόαν, σκοτώνει τον ιερέα και τον εφημέριο. Αυτές τις ενέργειες πείθουν πολλούς, ακόμα και δημάρχους, να πάρουν τα όπλα ενάντια στον ομοσπονδιακό στρατό και πολλούς να κρυφτούν στην επαρχία.

 Ζήτω ο Βασιλιάς Χριστός και η Παναγία της Γουαδελούπης»

 Ο Πόλεμος των Κριστέρος ξεκίνησε την 1η Ιανουαρίου του 1927 με ένα μανιφέστο που λεγόταν «Προς το Έθνος». Σε αυτό αναφερόταν ότι «η ώρα της μάχης έχει σημάνει» και ότι «η ώρα της νίκης ανήκει στον Θεό». Στα υψίπεδα του Λος Άλτος στην επαρχία του Τζαλίσκο ρακένδυτοι αγρότες εξοπλισμένοι με παλιά μουσκέτα καταλάμβαναν το ένα χωριό μετά το άλλο. Και «μέσα από την καρδιά τους, από την ψυχή τους, από το αίμα που κυλούσε στις φλέβες τους, από τα ενδότερα της ύπαρξης τους, ερχόταν μία φωνή που εκπροσωπούσε ότι πιο μεγάλο και πιο βαθύ είχαν, και που ήταν και ο λόγος της ύπαρξης τους: «Ζήτω ο Βασιλιάς Χριστός! Ζήτω η Παναγία της Γουαδελούπης!» Δηλώνει σχετικά ο γνωστός ιστορικός Τζων Μέγιερ, ο πρώτος που έγραψε βιβλίο για τους Κριστέρος στο Μεξικό και ιστορικός σύμβουλος της ταινίας: «Ο λαός κατάλαβε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να ζήσουν με αξιοπρέπεια, εκτός από τον πόλεμο». Για τον Μέγιερ οι Κριστέρος ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία αγρότες και, σε αντίθεση με τους μαρξιστές ιστορικούς σε ΕΣΣΔ και Μεξικό, θεωρούσε ότι η σύγκρουση Κράτους και Εκκλησίας που πυροδοτήθηκε από τους αντικληρικαλικούς νόμους, απόκτησε την τεράστια λαϊκή υποστήριξη από την ένθερμη θρησκευτικότητα των καλλιεργητών, που πήγαινε πίσω στην Καθολική Αναγέννηση του 1860. «Σε γενικές γραμμές το κίνητρο πίσω από την εξέγερση ήταν θρησκευτικό. Έδειχνε να εκφράζει μια σταθερά δομημένη Χριστιανοσύνη με αναφορά στην γνώση (της πίστης) και να είναι βαθιά ριζωμένη στον κυριακάτικο εκκλησιασμό και την συχνότητα της Μετάληψης, βαθιά ριζωμένη στον Ισπανικό Μεσαίωνα» («Η Εξέγερση των Κριστέρος: Ο Μεξικάνικος λαός ανάμεσα στο Κράτος και την Εκκλησία», 1975). Αρχικά ο Κάγιες δεν πήρε στα σοβαρά την ένοπλη εξέγερση. Δήλωνε στον Αμερικανό πρεσβευτή Ντέηβιντ Μόροου: «Ένας χρόνος δίχως Θεία Λειτουργία και Θεία Μετάληψη, και οι Μεξικανοί θα ξεχάσουν την θρησκεία τους». Αυτήν την αλαζονική άποψη του επηρέαζε το γεγονός ότι μπορεί οι Κριστέρος να νικούσαν τις αγροτικές και τοπικές πολιτοφυλακές, όμως δεν είχαν ακόμα νικήσει τον εθνικό στρατό. Όμως εκείνο που αγνοούσε ήταν ότι η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα ανθρώπων, όπως η Ζαν Ντ’ Αρκ και ο Κρόμγουελ, που ενώ δεν είχαν στρατιωτική εμπειρία στην μάχη αποδείχθηκαν στρατηγικές ιδιοφυίες. Έτσι λοιπόν ανάμεσα στους πιο πετυχημένους ηγέτες των Κριστέρος ήταν ο φαρμακοτρίφτης Χεσούς Ντεγκολάδο, οι ιερείς Αριστέο Πεντρόζα και Χοσέ Ρέγιες Βέγκα και ο Βικτοριάνο Ραμίρες, ένας αγράμματος βοηθός σε ράντσο. Στις 23 Φεβρουαρίου 1927, οι Κριστέρος έσπασαν το ανίκητο του εθνικού στρατού στο Σαν Φρανκίσκο ντελ Ρινκόν στην επαρχία του Γκουναχουάτο. Ακολούθησε η μάχη στο Σαν Ζουλιάν του Τζαλίσκο, όπου οι Κριστέρος νίκησαν μία επίλεκτη ίλη ιππικού. Δίπλα όμως στους Κριστέρος υπήρχαν οι «Γυναικείες Μεραρχίες της Ζαν Ντ’ Αρκ» ή «Αντάρτισσες του Χριστού», μία μυστική οργάνωση γυναικών που ιδρύθηκαν στις 21 Ιουνίου 1927 στο Ζαποπάν του Τζαλίσκο και είχαν διασυνδέσεις με το κόμμα της «Λαϊκής Ένωσης». Η στρατολόγηση γινόταν αρχικά στα γυναικεία κολλέγια και αργότερα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Το κάθε μέλος έδινε όρκους μυστικότητας και αφοσίωσης. Τα καθήκοντα τους ήταν αρχικά η εξασφάλιση πόρων, φαγητού, πληροφοριών και η περιποίηση των τραυματιών. Γρήγορα όμως άρχισαν να συμμετέχουν στην μάχη φτιάχνοντας τα δικά τους πυρομαχικά και μοιράζοντας τα με δικό τους δίκτυο. Στο απόγειο του πολέμου, οι «Γυναικείες Μεραρχίες της Ζαν Ντ Άρκ» μετρούσαν 25.000 στρατεύσιμες. Τέτοια ήταν η αποδοτικότητα τους, αλλά και το ανεξάρτητο πνεύμα τους, που οι στρατιωτικοί ηγέτες των Κριστέρος δήλωναν ότι ο ρόλος τους ήταν σημαντικός στην διατήρηση και συνέχιση του Αγώνα. Οι ιερείς ήταν επίσης αρχικά διχασμένοι απέναντι στους Κριστέρος, πιστεύοντας στην παθητική αντίσταση ή την πνευματική κατεύθυνση της Άγιας Έδρας. Επίσης πολλοί απέρριπταν την συμμετοχή ιερέων, όπως ο Βέγκας, επειδή δεν συμβάδιζε με την Καθολική θρησκειολογία. Πολλοί όμως ιερείς στήριζαν κρυφά τους Κριστέρος. Εδώ να πούμε ότι οι Προτεστάντες, που αποτελούσαν το 1% των κατοίκων του Μεξικού ήταν στο πλευρό του Κάγιας και κατείχαν πολλές δημόσιες θέσεις. Επίσης η Αμερικανική κυβέρνηση στήριζε τον Κάγιες και τουλάχιστον μια φορά βομβάρδισε τους Κριστέρος. Τέλος οι τέκτονες Ιππότες της Κου Κλουξ Κλάν, γνωστοί για τα αντικαθολικά τους αισθήματα, χρηματοδοτούσαν τον Κάγιες για να εξαφανίσει μια για πάντα τον Καθολικισμό από το Μεξικό. Η επανάσταση παραλίγο να πεθάνει στις 19 Απριλίου 1927, όταν μετά από μια επίθεση σε τραίνο με χρήματα, που κόστισε την ζωή του αδελφού του, ο ιερέας Χοσέ Ρέγιες Βέγκας έκαψε ζωντανούς 51 επιβάτες. Βέβαια ο Βέγκας δεν ήταν ο τυπικός ιερέας και η πράξη του ερχόταν σε αντίθεση με τον αγώνα των Κριστέρος, που ήταν κατ’ εξοχήν ηθικός. Μετά την γενική κατακραυγή η εξέγερση σώθηκε από τις προσπάθειες ενός ατόμου: του Βικτοριάνο Ραμίρες, διάσημου με το παρατσούκλι «Ελ Καρτόσε» ή «14». Τότε όμως ο «Εθνικός Σύνδεσμος για την Υπεράσπιση της Θρησκευτικής Ελευθερίας» πρότεινε την γενική αρχηγία στον πρώην στρατηγό του Μεξικάνικου στρατού, τον Ενρίκο Γκοροστιέτα, που είχε νικήσει τον Ζαπάτα. Όμως δεν θα μπορούσε να βρεθεί άτομο πιο ξένο προς αγώνα των Κριστέρος. Ήταν φιλελεύθερος, τέκτονας και αρχικά γελούσε με κάποιες θρησκευτικές παρατηρήσεις των στρατιωτών. Παρόλα αυτά άρχισε να στηρίζει τον αγώνα των Κριστέρος ως υπερασπιστής της θρησκευτικής ελευθερίας και μετέτρεψε τους άτακτους ρακένδυτους Κριστέρος σε τακτικό στρατό, χρησιμοποιώντας ένα σύστημα αμοιβών. Υπό τις διαταγές του Γκοροστίνα οι Κριστέρος υπερτερούσαν στο πεδίο της μάχης. Όμως το 1929 άρχισαν τα εσωτερικά προβλήματα. Ο Καρτόσε κατηγορήθηκε από κάποιον πιθανό κατάσκοπο ως προδότης και εκτελέσθηκε. Ο Γκοροστίνα σκοτώθηκε στην μάχη, όπως και ο ιερέας Βέγκας. Τελικά ο πόλεμος των Κριστέρος τελείωσε όχι στο πεδίο των μαχών, αλλά στο διπλωματικό τραπέζι με την πίεση του πρέσβη των ΗΠΑ Ντέηβιντ Μόρροου. Όμως οι επαναστάτες δεν συμμετείχαν στις συζητήσεις και ένοιωθαν προδομένοι. Στις 27 Ιουνίου 1929, οι καμπάνες του Μεξικού ακούσθηκαν για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια. 90.000 άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους στον Πόλεμο των Κριστέρος. Από αυτούς 56.882 ήταν ομοσπονδιακοί και 30.000 ανήκαν στους Κριστέρος. Ενώ χιλιάδες κυνηγήθηκαν όταν ο Κάγιες δεν κράτησε την υπόσχεση που έδωσε στην συμφωνία ειρήνης. Τα πράγματα θα άλλαζαν μόνο το 1940, όταν θα ανέβαινε στην εξουσία ο Καθολικός Μανουέλ Αβίλο Καμάτσο. Ενώ η Εκκλησία αναγνώρισε πολλούς Κριστέρος ως μάρτυρες της Πίστης, συμπεριλαμβανομένων οσίων Μιγκουέλ Προ και Χοσέ Σάντσεζ ντελ Ρίο, ενός 14χρονου Κριστέρο.

 Κατάσταση Πολιορκίας: Μια ταινία για τους Κριστέρος 

Ένα από πιο τραγικά στοιχεία του πολέμου των Κριστέρος ήταν ότι εξαφανίσθηκε δια μαγείας από τα σχολικά και ιστορικά βιβλία του Μεξικού. Όλα αυτά μέχρι που ο Ντην Ράιτ, ειδικός εφέ στα δύο τελευταία μέρη του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» έφτιαξε την ταινία «La Cristiada», που έκανε πρεμιέρα στο Μεξικό στις 20 Απριλίου 2012 και στις HΠΑ στις 1η Ιουνίου με τίτλο «For Greater Glory» (Για την Δόξα του Κυρίου). Στην ταινία πρωταγωνιστούν ο γνωστός αντι-Καστρικός Άντυ Γκαρσία στον ρόλο του Γκοροστιέτα, μια αγνώριστη Εύα Λονγκόρια στον ρόλο της θρησκευόμενης συζύγου του Τούλια και ο Πήτερ Ο’ Τουλ στον τελευταίο του ρόλο. Η «Κατάσταση πολιορκίας» , όπως είναι ο ελληνικός τίτλος, ξεκινά με τον Κάγιες (παιγμένο έξοχα από τον σαλσέρο Ρούμπεν Μπλαδές) να δηλώνει στους δημοσιογράφους «Συμπατριώτες, το Μεξικό βρίσκεται υπό πολιορκία. Απόκληροι από την Ρώμη και από όλη την Ευρώπη έρχονται στην χώρα μας για να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και να δηλητηριάσουν τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων και να τους μετατρέψουν σε φανατικούς στην υπηρεσία ξένων συμφερόντων. Αυτή η σκευωρία δεν πρόκειται να γίνει ανεκτή». Έχουμε έτσι από την πρώτη στιγμή τον βίαιο αντικληρικαλισμό του Κάγιες, αλλά και μελλοντικές σκηνές από την πιθανή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στην συνέχεια έχουμε τον πιτσιρικά Χοσέ Ραμίρεζ ντελ Ρίο να ρίχνει ένα φρούτο στον ιερέα Κρίστοφερ και ως τιμωρία από τον θρησκευόμενο νονό του υπηρετεί τον συμπαθητικό ιερέα, αφήνοντας μια για πάντα πίσω του τις σκανταλιές. Η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Γκοροστιέτα (Γκαρσία) είναι όταν πάει τις κόρες του για την πρώτη μετάληψη και ο στρατός απαγορεύει την είσοδο στην Εκκλησία. Σοβαρός, αλλά και με χιούμορ δηλώνει στην Τούλια: «Ως πρώην αξιωματικός σου δηλώνω ότι είναι θέμα χρόνου να πέσει ο Κάγιες». Όταν αργότερα θα ηγηθεί των Κριστέρος, θα αρχίσει να αλλάζει από αγνωστικιστής, χωρίς όμως ποτέ να βαπτιστεί Καθολικός. Όταν ο Ντελ Ρίο δει τους ομοσπονδιακούς να δολοφονούν τον ιερέα Κρίστοφερ, αποφασίζει να μπει στους Κριστέρος. Σε αυτόν ανήκει η καλύτερη και πιο συγκλονιστική σκηνή του έργου με τον αξιωματικό του στρατού να τον βασανίζει και να αρνηθεί τον Χριστό και να φωνάξει «Θάνατος στον Βασιλιά Χριστό». Θα συναντήσει το πεπρωμένο του, αλλά πριν εκπνεύσει θα γράψει με το αίμα του το όνομα του Χριστού στο χώμα. Γενικά μια ταινία που δείχνει την αναλγησία της μαρξιστικής ιδεολογίας, αλλά και ένα διαφορετικό πρότυπο Χριστιανού που πολεμά για την πίστη του αντί να γυρίσει το άλλο μάγουλο.

 

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

Πρεμιέρα για τον Κώστα Πρέκα στο θέατρο "Σκάλα"

Παρευρέθηκα χθές Παρασκευή στην πρεμιέρα της κωμωδίας "Ο χορός του έρωτα" που πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μας Κώστας Πρέκας. Η παράσταση ανεβαίνει στο νέο θεατρικό χώρο του κ. Πρέκα, θέατρο "Σκάλα" Λένορμαν 134 στην Αθήνα. Την επομένη εβδομάδα θα μεταδοθεί η αποκλειστική συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Κώστας Πρέκας από το ράδιο Axis. Στηρίζουμε τον πατριώτη και παραδοσιοκράτη ηθοποιό!

Από τους καλλιτέχνες που με έκαναν να λατρέψω την κάντρυ/κάντρυ ροκ μουσική

Νίκος Φώσκολος: Ο δημιουργός εθνικολαϊκών ταινιών και σίριαλ

Κηδεύτηκε μέσα σε πλήθος κόσμου την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου ο γνωστός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Νίκος Φώσκολος. Υπήρξε ο άνθρωπος που τα σενάρια του («Το χώμα βάφτηκε κόκκινο») έφτασαν μέχρι τα Όσκαρ, ενώ ο «Άγνωστος Πόλεμος» και τα δικαστικά και αστυνομικά δράματα που γύρισε την περίοδο 1967-1973 εξέφραζαν με τον καλύτερο τρόπο την εθνικολαϊκή ιδεολογία.
 Ο Νίκος Φώσκολος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 26 Νοεμβρίου του 1927. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών χωρίς όμως να λάβει πτυχίο. Αρχικά δούλεψε ως δημοσιογράφος, (στη δεκαετία 1950-1960), στις εφημερίδες «Εμπρός» και «Ανεξάρτητος Τύπος», κάνοντας ελεύθερο και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και γράφοντας κινηματογραφική κριτική. Από πολύ νωρίς ασχολήθηκε με τη συγγραφή αστυνομικού μυθιστορήματος. H ραδιοφωνική εκπομπή «Αστυνομικές ιστορίες του Νίκου Φώσκολου» αποτέλεσε το πρώτο του ραδιοφωνικό σήριαλ που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και όταν εκδόθηκε ήταν το μπεστ σέλερ της εποχής.

 Το 1959 αρχίζει να γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο με πρώτη την «Κρυστάλλω» του Βασίλη Γεωργιάδη. Με τον Γεωργιάδη θα συνεργαστεί στο «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» που μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ. Πρόκειται για ένα ελληνικό γουέστερν τοποθετημένο λίγο πριν το Κιλελέρ με μια θανάσιμη αντιπαράθεση ανάμεσα στους δυο γιούς του γεροτσιφλικά Ανδρέα Χολέβα (Μάνος Κατράκης): τον γεμάτο ανθρωπιά Οδυσσέα (Νίκος Κούρκουλος) που φυλακίσθηκε γιατί συμπαρατάχθηκε με τους κολίγους και τον μεγάλο αδελφό Ρήγα (Γιάννης Βόγλης) που αντιτίθεται στην επιστροφή του πρώτου στο σπιτικό και την συγχώρεση από τον πατέρα τους . Μια ιστορία που παραπέμπει στην Παραβολή του Άσωτου Υιού με έρωτες, μίση, άλογα, πυροβολισμούς, βία, σεξ, και κοινωνικά μηνύματα. Ενώ στο τέλος υπάρχει ένα επιμύθιο: «Σε λίγα χρόνια η γη της Θεσσαλίας μοιράστηκε στους αγρότες. Ζύγωνε ο Πόλεμος για την απελευθέρωση της Μακεδονίας και ο Βενιζέλος διακήρυττε: «Σκλάβοι δεν θα μπορούσαν να ελευθερώσουν σκλάβους»». Αυτό το επιμύθιο καταστρέφει την αριστερή «ανάγνωση» που θα ήθελαν κάποιοι. Μετά θα έρθει η συνεργασία του με τον Ντίνο Δημόπουλο στην «Κοινωνία ώρα μηδέν» (1966) και το «Κοντσέρτο για Πολυβόλα» (1967). Στο πρώτο ένας πρώην πιλότος, ο Άγγελος Μουρούζης (Νίκος Κούρκουλος), που το έχει ρίξει στο ποτό και τη χαρτοπαιξία, ορίζεται ως πρόεδρος μιας επιτροπής που θα ερευνήσει τα αίτια μιας αεροπορικής τραγωδίας, στην οποία σώθηκε μόνο μία επιβάτης. Θα αναζητήσει την αλήθεια και την απονομή δικαιοσύνης κόντρα στα συμφέροντα που εκπροσωπεί ο αδελφός του (Ανδρέας Μπάρκουλης), επικεφαλής της πολιτικής αεροπορίας.

 Ενώ στο «Κοντσέρτο για Πολυβόλο» που γυρίσθηκε με διαταγή του ΓΕΣ μόλις λίγο καιρό μετά την 21η Απριλίου, η Νίκη (Τζένη Καρέζη), μια πολιτική υπάλληλος στο Γενικό Επιτελείο Στρατού, παραμονές του πολέμου του ‘40, παραδίδει στρατιωτικά έγγραφα στους Ιταλούς, οι οποίοι την εκβιάζουν με την ζωή του αδελφού της. Η πράξη της αποκαλύπτεται και κινδυνεύει να καταδικαστεί σε θάνατο, αλλά ένας στρατηγός με το ψευδώνυμο Δαρείος (Μάνος Κατράκης) της προτείνει να συνεχίσει να προμηθεύει τους Ιταλούς με έγγραφα, πλαστά όμως αυτή τη φορά. Μαζί της, όμως, μπλέκει κι ο νεαρός λοχαγός Θεοδώρου (Κώστας Καζάκος), που είναι ερωτευμένος μαζί της. Όταν μια δήθεν κλοπή αποκαλύπτεται, ο λοχαγός δικάζεται και καταδικάζεται σε θάνατο, μόνο που η εκτέλεσή του είναι εικονική για να πειστούν οι Ιταλοί για το γνήσιο των πληροφοριών που προμηθεύονται, ενώ ο πόλεμος ξεσπάει. Στον «Πυρετό της Ασφάλτου» (1967) έχουμε το ηθικό δίλημμα ενός αστυνομικού (Γιώργος Φούντας) ανάμεσα στο να σώσει την γυναίκα του (Τζένη Ρουσσέα) που γεννάει βρίσκοντας αίμα ή να σώσει τριάντα παιδιά που τα απήγαγε ως ομήρους ένας δραπέτης φρενοκομείου. Το ηθικό δίλημμα θα γίνει βάση για πολλά έργα του Φώσκολου. Κλασσικό παράδειγμα η «Ορατότης Μηδέν» του ίδιου με τον Νίκο Κούρκουλο στον ρόλο του Άγγελου Κρεούζη, μοναδικού επιζήσαντα ενός ναυαγίου που αποκαλύπτει στην επιτροπή του Υπουργείου ότι αιτία για το ναυάγιο ήταν οι αβαρίες και η πλημμελής συντήρηση του σκάφους του Ηρόδοτου Ρίχτερ (Σπύρος Καλογήρου), ο οποίος μετά από αυτό αυτοκτονεί. Τότε ο αδελφός του τελευταίου Χόρστ Ρίχτερ δεν θα αφήσει τον Κρεούζη σε χλωρό κλαδί σε σημείο να μην μπορεί να βρει ξανά δουλειά. Τότε ο Κρεούζης αλλάζει στάση: αρραβωνιάζεται την κόρη του Ρίχτερ, Χριστίνα (Μαίρη Χρονοπούλου) και αναλαμβάνει την διεύθυνση της εταιρείας του. Όταν όμως καταλαβαίνει ότι και ο Χόρστ Ρίχτερ χρησιμοποιεί παλαιά και άχρηστα πετρελαιοφόρα, εξεγείρεται και γίνεται ξανά ο σταυροφόρος της Δικαιοσύνης. Εδώ έχουμε την αρχετυπική ιστορία του τίμιου μικροαστού που εξεγείρεται ενάντια στην διεφθαρμένη μεγαλοαστική τάξη. Μια ηθική εξέγερση που βλέπουμε στην «Ζούγκλα των Πόλεων» με την σύγκρουση του αστυνομικού ρεπόρτερ Νίκου Αυγέρη (Κώστα Πρέκα) ενάντια στον Λυσία Σέκερη (Μάνος Κατράκης) που καταχράται τα λεφτά ενός μεγαλο-οικοδομικού οργανισμού. Αυτή η εξέγερση των μικροαστών εναντίον των μεγαλοαστών και ήταν ένα βασικό στοιχείο της ιδεολογίας της 21ης Απριλίου Όπως έγραφαν και στο Διάταγμα της επανάστασης ότι δεν θα αφήσουν κανένα να εκμεταλλευτεί τα αδέλφια τους, την τάξη του μόχθου και του ιδρώτα. Ενώ το ίδιο συνέβαινε με αστυνομικά δράματα όπως τα «Κατάχρηση Εξουσίας» του Σταύρου Τσιώλη και «Με Φόβος και Πάθος» του Νίκου Δημόπουλου που είχαν ήρωες με έντιμους αστυνομικούς αντί διεφθαρμένους, όπως οι ταινίες του Μελβίλ στην Γαλλία της εποχής. Ένα τρίτο στοιχείο των ταινιών του Φώσκολου ήταν ο πατριωτισμός όπως φαίνεται κυρίως στην «Υπολοχαγό Νατάσσα» του ίδιου, μία από τις δημοφιλέστερες ταινίες όλων των εποχών. Ενώ ο «Άγνωστος Πόλεμος» ήταν η μεταφορά του «Κοντσέρτου για Πολυβόλα» στην μικρή οθόνη. Εδώ κεντρικός ήρωας ήταν ο Συνταγματάρχη Βαρτάνης (Άγγελος Αντωνόπουλος), ο οποίος υπηρετεί στο γραφείο αντικατασκοπείας (όπως ακριβώς και ο Παπαδόπουλος προεπαναστατικά) και είναι επικεφαλής μιας επιτροπής που ανακρίνει και ερευνά για τις κινήσεις των κατασκόπων του Άξονα. Τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον γυναικαδελφό του Έκτορα Ψάχο (Κώστας Καραγιώργης) τον οποίο θα κατηγορήσει για κατάσκοπο μέχρι να καταλάβει ότι πρόκειται για ένα σωσία του. Η σειρά έκανε το αξεπέραστο ρεκόρ παρακολούθησης του 81% ανάμεσα στο 1971 και το 1973. Μάλιστα πολλοί τον κατηγόρησαν ότι έκανε δημοφιλείς τους επαναστάτες αξιωματικούς, λες και αυτό ήταν κακό. Η δημοτικότητα της σειράς του άνοιξε τις πόρτες για το «Έν Τούτω Νίκα» (1973) ή τον «Ρωμανό τον Διογένη: Πορφύρα και Αίμα» (1977-1978) Για αυτά του τα σήριαλ βραβεύτηκε από την Εκκλησία.
Τέλος το 1981 ο Φώσκολος γύρισε το «17 σφαίρες για έναν άγγελο» την τελευταία πατριωτική ταινία του ελληνικού κινηματογράφου. Από το 1981 και μετά στράφηκε σε ταινίες-καταγγελίας όπως «Άγρια Νιάτα» και «Θύρα 7 - Η Μεγάλη στιγμή»,ενώ έφτασε σε νέα ύψη δημοτικότητας με την «Λάμψη» και το «Καλημέρα Ζωή» της ιδιωτικής τηλεόρασης. Σίριαλ που ήταν μάλλον το στυλ «Δυναστείας» ή σαπουνόπερας, όπου όμως κρατούσε μια δικιά του ποιότητα. Για το έργό του βραβεύτηκε το 2001 από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μια απόδειξη ότι το έργο του άξιζε πολλά περισσότερα από αυτά πού ήθελαν οι αριστεροί κριτικοί στην Ελλάδα.